tag:blogger.com,1999:blog-78126219640991087062024-03-13T04:56:21.861+01:00Lavandeira 1968A tua ave amigajbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.comBlogger395125tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-25598738780896171152023-08-04T00:07:00.003+02:002023-08-04T00:12:18.706+02:00 1280 almas.<p style="text-align: justify;"> <span style="font-family: georgia;">Varias son as lecturas deste verán, e todas son interesantes, ou agradables. Menos unha. Esta obra é unha novela descarnada que mostra un tipo tan valeiro de moral que da a impresión de que é unha historia totalmente verídica. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"> É unha recomendación moi necesaria. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"> Foi Jo Nesbo o primeiro autor que escoitei falar de <a href="https://gl.wikipedia.org/wiki/Jim_Thompson" target="_blank">Jim Thompson</a>. Nunha entrevista solicitan do escritor noruegués que recomende algunha lectura no eido da novela negra, e con grande exposición indica que actualmente a novela negra tende a ter un fío claramente dirixido.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"> Os argumentos actuais, en xeral, parten dunha situación na que temos un acontecemento negativo feito por un ser oscuro e un, ou varios protagonistas, indagan e buscan as claves necesarias. Incluso él mesmo fai esta sinopse das suas obras de Harry Hole, non tanto así de outras obras de este prolífico escritor, como "El Reino".</span></p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgmpRS4tUGa5cE22yMx6FQGVHyb3RIZdPrASh1yOvH7p1HXo06N34SBqiHX0LDBiUn0UOOXobK3UQysBvXe8L1GJ_LEPVFXgGYzdPYOujZYE0WMb-zCEXTrSZd4aJzMUOwXyx-4zMsTJoKTa2zdrR7lLMR31Tn6QHktg33zHYIynF6yVDfrLdbE71DqZck/s1400/1280%20almas.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1400" data-original-width="841" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgmpRS4tUGa5cE22yMx6FQGVHyb3RIZdPrASh1yOvH7p1HXo06N34SBqiHX0LDBiUn0UOOXobK3UQysBvXe8L1GJ_LEPVFXgGYzdPYOujZYE0WMb-zCEXTrSZd4aJzMUOwXyx-4zMsTJoKTa2zdrR7lLMR31Tn6QHktg33zHYIynF6yVDfrLdbE71DqZck/w240-h400/1280%20almas.jpg" width="240" /></a></div><span style="font-family: georgia;"><br /></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"> Contiuna coa exposición das obras de Jim Thompson, sin nombrar ningunha, só recomenda a sua obra en xeral.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"> Afirma que este autor e guionista estadounidense fixo da sua selección de obras unha búsqueda de persoeiros marcados polas circunstancias e o contexto no que vivían. Pode ser que algunha das novelas escritas por Thompson sean moi autobiográficas, segundo algúns autores. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Non é nada doado atopar obras de este autor, eu levo 5 nas miñas frecuentes visitas a librerías de vello na Coruña, pouco a pouco van aparecendo, son en xeral edicións de peto, económicas e moitas delas descatalogadas.</span></p><h4 style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">1280 almas é a poboación de Potss Country, sen contar negros, como din os protagonistas de esta narración directa, agria e de áxil lectura que nos mostra como un grupo de homes e mulleres no entorno do destemido sheriff de esta pobre e rural población ve como a sua vida trucase ante a posibilidade de non ser relexido novamente.</span></h4><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Nick Corey busca satisfacer as suas necesidades sen ter en conta o ben común, a lexislación actual, o respeto polo público, nin pola vida dos demáis; o maís importante para Nick é Nick.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Pese a esta clara mostra de egoísmo, escasos valores morais, xenofobía, misoxinia, violencia constante, Nick ten algo que fai que sintas qué é un tipo marcado polo seu entorno, fai o que ten que facer para sobrevivir, e pode ser que esas 1280 almas, sean algo maís que persoas.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">205 páxinas desta edición traducida por Antonio Prometeo Moya que no ano 2005 publicou Ediciones El País nunha colección denominada Serie Negra. Esta obra é a número 23. Non é nada complicado atopar esta edición nas librerías de vello. Merece moito a pena.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><a href="https://www.libros-antiguos-alcana.com/resultados.do;jsessionid=F56ED1F69B82F0C3034C6E5E9CCF1698?orden=novedad&docs_por_pagina=25&titulo=1280%20almas&version=undefined" target="_blank"> Non pagues maís de 3€ por ela</a>! </span></p>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-34736384613599400222023-07-31T00:15:00.001+02:002023-07-31T00:15:59.933+02:00Mi Juan. Lugo<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "Bahnschrift SemiCondensed","sans-serif"; mso-bidi-font-family: "David Libre";">Lugo<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Era un outono húmido
e frío. Tempo de castañas quentes nos petos da miña nova cazadora, gris e con
adornos nas mangas, que facía uns días os meus pais compráronme para o novo
curso. As castañas compradas na rua Real, de camino a” Flor del Jamón", a
buscar un pouco de picado para a minestra, ou as lentellas.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Non era habitual
viaxar cos meus pais e a miña avoa Carmen, todos xuntos; pero eran as festas de
San Froilán e<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>creo lembrar que nese
momento o meu pai estaba no paro.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Os meus padriños
vivían en Lugo e convidáronnos a pasar a fin de semana longa, coincidindo co
festivo pola Virxe do Pilar.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">A cidade elegante e
bimilenaria acolleunos alegre despois dun longo e cómoda viaxe en tren desde
Coruña. Cada parada do convoi traía unha historia do pasado da miña avoa cando
vendía e compraba queixos nas feiras de Curtis, Melide, Parga, ou da miña nai e
a súa familia, pois o seu irmán pequeno estivo en Parga durante o servizo
militar. Mentres o meu pai dormitaba co traqueteo rítmico do amplo vagón. O
compartimento era todo noso.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Converteuse nunha
desas situacións familiares que desexas que non rematen nunca. Agradable e chea
de emocións positivas, recordos que producen alegría, nostalxia dun pasado duro
pero feliz.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Pero chegamos á
cativa estación de Lugo. Alí estaban os meus padriños, esperando por nós. A súa
vivenda atopábase preto da estación, na estrada para Oviedo. Enfronte do seu
piso, primeiro, sen ascensor, cunha escaleira de madeira, gastadísima,
aparcaban numerosos camións, cheos de mazás que esperaban para ser
transportadas a Asturias. A sidra non se fai só con mazás asturianas, algunha
galega leva. Se te acercabas ata os camións o doce olor das mazás era superior
ó da goma gastada, gasolina e ferruxe que teñen sempre os camións.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Non era o único cheiro
que dominaba a rua.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">No baixo do piso dos
meus padriños había un tostadero de café. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Que agradable
amencer co seco e amargo cheiro do café tostando. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Curiosamente miña madriña facía un café moi
bó, segundo meus país, eu nunca o probei.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Teño varios recordos
desta viaxe, partidas de cartas, obxetos mercados nas feiras, libros e tebeos
que conserve, aínda que hai una historia que me produce enorme alegría traela
ao meu presente.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Polas mañás
levantabámonos cedo. Sobre todo o meu pai e eu. Almorzábame, o meu pai non o
facía nunca, e despois aló íamos a dar un paseo polas húmidas e grises rúas.
Era o noso momento de desconexión<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Ao achegarnos á anterga
muralla romana que rodea o casco antigo, quedamos nunha das portas, mirando
para un escudo enorme que guía aos viaxeiros. Ó seu carón unas escaleiras para
subir a muralla. Aló fomos. O meu pai contoume unha historia sobre Lugo mentres
percorriamos agradablemente o camiño de terra sobre a muralla.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Acabamos o paseo
regresando ao momento de inicio, entón observamos a unha parella nova lanzando
algo cara a rúa desde un oco da muralla. Ao terminar déronse un bico rápido e
marcharon polas gastadas escaleiras.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Ao achegarnos ao seu
sitio comprobamos con sorpresa que estaban a lanzar pesetas, que con gran
puntería terminaban na pequena coroa do escudo. Observábanse unha boa cantidade
de moedas na coroa.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">-Quero probar Papá!,
rapidamente solicitei con evidente terquedad, o meu pai tiña perdida esa
batalla.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Por suposto probamos
fortuna, e teño que dicir que demostrei a miña puntería; varias pesetas víronse
voando con pericia e aterraron na coroa do escudo; pero unha saíu despedida.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Dunha zona oculta
apareceu como un raio unha figura que áxilmente dobrou as súas costas e
enganchou a redonda e solitaria peseta. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">O home de longa,
lacia e morena melena debía ter un muelle suxeitándoo que o arrastrou novamente
á súa posición escondida, saíndo do noso escaso ángulo de visión.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">-É un pescador de
moedas, dixen eu, mentres o meu pai dobraba gargalladas agarrando o meu
ombreiro dereito.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Foi un bo día de
pracer.<o:p></o:p></span></p>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-41561869217773582782023-07-27T22:10:00.006+02:002023-07-27T22:16:22.503+02:00Mi Juan. Razóns poderosas<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span face=""Bahnschrift SemiCondensed","sans-serif"" style="mso-bidi-font-family: "David Libre";">Razóns poderosas<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">A miña avoa Carmen
tiña razóns moi poderosas para odiar o golpe de estado militar contra a
república. Ese odio mostrábase en aspectos de rexeitamento a calquera cousa que
lle lembrase un conflito militar, películas, cancións, debuxos, etc. era común
cando dun xeito manseliño se negaba a ver calquera película que tivese como
parte do seu argumento, escenario, algunha guerra, ou historias de drama
relacionadas coa guerra.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Cando ela sentía a
contragusto con algunha noticia, ou si escoitaba na radio, ou vía no <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Parte</i>, a opinión do algún político
radical, entón botaba un conto sobre a amizade; tiña varios, pero o meu
preferido é sobre a relación entre o párroco de Callobre e un veciño "rojo".
Era como unha fábula, remataba en ensinanza.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Parece ser que
despois das votacións en España, durante a IIª República, cando gañaron as
esquerdas, parte animada dos veciños de Callobre, decidiron que había que
celebrar esa histórica vitoria, e de maneira moi escandalosa ,queimando imaxes
de santos, virxes e igrexas.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">O recio sacerdote
defendeu coa súa palabra o lugar de Deus e enfrontouse aos aguerridos veciños.
Era un home respectado, xusto e honesto, por iso non se queimou a igrexa de San
Xoán de Callobre.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Pero si se queimou a
ermida do lugar de Vigo, e parte das imaxes, aínda que non todas, algunhas
foron salvadas polos parroquianos.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Uns deses destemidos homes, movido polas necesidades dunha vida con menos fame e dor, encarouse co sacerdote e dixólle que as suas mans portaran o lume que esnaquizou as tallas que recibían os cartos dun pobo asoballado.</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">O sacerdote calou e mirou para o desastre, dandollé as costas i acudindo con pena a Ermida. </span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Maís, despois á
élite ecónomica e militar provocará unha loita fraticida. E aqueles que
disfrutaron coa victoria da esquerda política tiveron que agocharse xa que
milicias populares buscaban vinganzas, no nome da lei.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Contaban as línguas
que unha noite un ruído despertou ó crego. Sen nengún temor baixou do piso da
reitoría e atopou un home espantadizo agochado. Era o pirómano da Ermida de Vigo.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Fora, voces berrando
coma bestas o nome do refuxiado e de todos aqueles que votaran as esquerdas.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">As mesmas máns que
axudaban a mallar o trigo, agora portaban armas para matalo e botar ó seu corpo
no maís profundo do esquencemento.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Sen mediar palabra,
de súpeto o réxio cura votou a man as cortinas para mirar o que acontecía fora,
mentras cun sinal avisou que non dixera nada o feligrés.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Dende a fiestra
contemplou luces que moviánse de xeito contínuo, voces alporizadas que berraban palabras de morte.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Era o odio.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Co ventre cheo de azos, o crego saliu da casa e foi cara a barbarie, comenzando a reducir as enerxías dos alporizados homes das aldeas veciñas. Dou indicacións de que deixaran de buscar e foran para as suas casas a coidar das suas mulleres e familias. Mañán sería outro día caluroso.</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Así foi.</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">O humilde crego atendeu o feligrés durante varios meses, mentras todos na parroquía pensaban que fuxira cara os cercanos montes de Monfero, ese foi o rumor que o sacerdote e a familia espallaron pola veciñanza.</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Maís dun ano despois o home voltou a sua casa, cos seus.</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Dende esa, era o home maís participativo nos actos que organizaba o crego na parroquía.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre"; text-indent: 1cm;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre"; text-indent: 1cm;">"A guerra
esnaquiza vidas", sentenciaba a miña avoa.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Cada día que pasa
convénzome ao meu mesmo da verdade das túas palabras.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Onte dedíqueme
durante unha boa parte da mañá a organizar as cartas que tes do avó Juan e do
seu compañeiro Manuel Sánchez. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">O certificado do seu
falecemento e un pequeno libro con anotacións<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>dos nacementos da familia Bonome Pena.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Ao dedicarme a este
actividade, o meu estado de ánimo fluctúa bastante, como un pequeno pesqueiro
subo e bailo ao son das ondas e das miñas emocións e sentimentos. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Tento ler,
lentamente, as pequenas cartas, co fin de recompor este crebacabezas que mostre
a forma de chegar ata os últimos días do meu avó Juan.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">O que descubro é o
camiño tortuoso dunha vida truncada, o sufrimento padecido cando non tocaba;
eran tempos de ilusión, de afecto compartido, non de loito ou pranto. As cartas
trouxeron primeiro esperanza. E despois morte. Silencio eterno.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Vexo bágoas caendo unha
e outra vez ao ler as liñas escuras sobre o branco papel. É só a parte do meu
avó. Desapareceron as cartas escritas pola miña avoa. Que serán delas?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Tamén sinto a súa
determinación. Si, ela continuará o seu labor, vivirá por e para os demais,
coidando ao seu fillo, á súa nora; aos seus netos. Posteriormente ás familias
que os seus netos formen. Ela será coidadora, ama de cría, asistenta,
cociñeira, planchadora, costurera, cociñeira, compartirá todo o propio con nós,
non rexeita ningunha faena.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">O espertar dos
recordos que estou a facer ó ler estas páxinas trae tempos de temor, de
angustia e medo ao futuro.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Tempos de odio.</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><span style="font-family: "David Libre";"><br /></span><p></p>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-13607004280726244782023-01-23T23:12:00.003+01:002023-01-23T23:15:26.672+01:00Mi Juan. O saúdo.<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span face=""Bahnschrift SemiCondensed","sans-serif"" style="mso-bidi-font-family: "David Libre";">O saúdo<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Viaxo agora ata unha
terra dura, erma, nobre e seria. Castela. Cando chego a Tordesillas, Simancas,
a historia que lía, escoitaba e imaxinaba de neno na aula convértese en
realidade, castelos no horizonte, nobres feudais engalanados, alfanxes, “el
guerrero del antifaz”, terras de arenisca, legumes, secaño e honradez.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Lonxe quedan as
miñas idades temperás. Por aquí pasaches ti moito antes, Papa. Non é o meu
gallo camiñar sobre os teus pasos, pero sinto unha alegría que me enche de paz.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Aprender é atraer e
suxeitar, agarrar todo aquilo que os nosos ollos e oídos han detectado, sentir
na pel unha calor próxima ou un frío doloroso.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Agora, as imaxes que
a miña mente libera ao pasar pola estrada de Valladolid son as pegadas do teu
paso polo servizo militar obrigatorio en tempos da ditadura militar, vestido
con roupa e vestimentas que non volverás defender, empuñas armas que repudias e
as túas mans non as aceptan nin en disfraces de entroido.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Non te enches de
orgullo ao narrar as túas experiencias na capital de Castilla La Nueva,
servindo nun corpo de topógrafos que che permitiu coñecer parte da España máis
gris que se lembra, pero o teu rostro ilumínase ao lembrar anécdotas daquilo
que aprenderas. Agarrado firmamente no recordo da túa memoria.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Non falaba moito
Carmen da súa vida mentres ti non estabas. A tristeza é unha emoción que a
machuco e por iso non lle gustaba contar historias que a entristecían. A súa
vida sen ti foi angustiosa e ademais te atopabas no exército que lle arrebato o
seu amor, o seu futuro, parte da súa vida. Só comentaba o moito que custaba
enviarche, cada mes a maleta con alimentos básicos de Galicia, que devorabas en
pouco tempo.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Piso tranquilamente
o camiño seco, polvoriento, sombras frescas das árbores balizan o paseo ata o
afastado goce da ociosidade. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Seguro que os teus
ollos, afeitos a miles de tons de verde, ao gris do ceo, parécelle preciosa a erma
planicie. E cando te penetras na capital de provincia, chaira, seria, directa e
nobre, aprecias a súa beleza recta, rexia, as tranquilas e abertas casas, nada
que ver coas cerradas e fortes paredes de pedra da túa aldea natal; chámanche a
atención os escudos nas casas, os seus monumentos de arenisca, atráenche e
desexas pintalos, gardalos en follas brancas limpas de creatividade. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Non desexabas máis
que aprender.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Acordo con
facilidade unha historia que en moitas ocasións contabas. Asegurabas que o corpo
ao que pertencías, topógrafos eran uns privilexiados dentro da militarizada
Valladolid, por iso os teus compañeiros pertencían a un nivel social moi
superior ao dun labrego, o nepotismo era parte da esencia propia das élites, ti
fillo único, cun padrino eclesiástico fuchos recomendado sen saber moi ben onde
rematarías, e ademais dentro do cuartel erades vistos cos ollos da
característica envexa española, provocadora das actitudes máis antagónicas en
persoas que comparten a dura vida cuartelaria de mediados século XX.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">O cinema era un
mundo onde refuxiar os desexos, por iso acudías con certa frecuencia, tamén os
paseos, máis económicos, e as clases de debuxo. Un día alegre, cheo de goce e
contemplación o tempo foi un mal aliado e correu máis rápido que as túas
pernas. Chegabas tarde ao cuartel. Tiñas permiso, pois acudías a mellorar o teu
nivel de debuxo, pero con coidado de non ofender, nin chulear, actos mal
apreciados, xeradores de odios eternos.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Ao chegar á porta
fas o saúdo militar ao oficial da garda, el pregunta con mal ton, non baixas a
man que sinala a gorra e respetuosamente respondes, coa outra man entregas o
pase e permaneces firme. Mantés o saúdo mentres o cabreado oficial non dea a
orde de que deixes de facelo. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Parece que o
comandante está a ler El Quijote, tarda unha eternidade en entregarche o
manoseado pase e dar a orde de que retires o saúdo. Hoxe libráchesche. Mellor
non usar o pase e chegar á hora. Pero é que a cidade, o debuxo, son os teus
aliados na túa paz de espírito.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Hai moitas máis historias
do exército, pero os seus protagonistas son a fame, a miseria, os chinches, a
necesidade, e non gústache traelas á túa presenza. Eran días grises.<o:p></o:p></span></p>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-45704628395656699922023-01-21T18:10:00.001+01:002023-01-21T18:10:27.849+01:00Mi Juan. A Visita<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "Bahnschrift SemiCondensed","sans-serif"; mso-bidi-font-family: "David Libre";">A Visita<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Outro momento
gravado, e nunca esquecido, as historias narradas á calor dunha lareira;
relatos dun pasado agridoce. Rituais con misterio, e tamén con final feliz,
tipo Holywood; contos con imaxes próximas, nomes xa esquecidos menos na enorme memoria da avoa Carmen. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Ou relato dunha
noite lóbrega, sen luar, a copa das árbores debuxa pantasmas na miña mente
cando a miña avoa describe a historia do seu irmán maior, Francisco, e a
aparición que este sufríu da Visita, A Santa Compaña.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Un rumoreo é a súa
doce voz ao describir a húmida corredoira, o serpenteante camiño enmbarrado que
desde Callobre, subindo sen cesar conduce a Velouzás, onde unha muller con tres
fillos espera a chegada do home da familia. Fíxose de noite no monte, hai moito
que traballar e a choiva da tarde atrasou o avanzado no día anterior.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Os xornaleiros quedaron atrás, en Pousadoira; bon, a luz do candil é unha boa compañeira, aínda
que ás veces oculta máis do que mostra a uns ollos medorentos.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Aínda que, aquilo que os seus ollos intúen é o que os seus oídos interpretan, sons procedentes
do Lambre, caudaloso, das danzantes ramas, cancións que as serias curuxas
ululan á súa noiva a lúa, hoxe oculta, caprichosa, entre as parcas nubes.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Achado nin vivalma
polo empregado camino, de entre todos os sons cantareiros, un comeza a
destacar, é coñecido, soa como a pisadas, persoas que ao mover os seus pés
encima das follas mortas, desprázase pola corredoira. Están lonxe; si, alí vese
algo. O ruído aumenta o seu volume, achéganse. Pero son moitas pisadas e só
traen unha luz, diante do grupo e non veñen falando. Un forte cheiro a cera
chega dende onde se moven. E hai un enorme frío que comenza a poseer ó monte. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Absolutamente
perplexo, eu continuaba bebendo dás lóbregas palabras vertidas por Carmen, de
xeito que o suave pelo do frío cocote sofre o paso dunha corrente eléctrica que
o transforma en duro ferro.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Na memoria de Francisco, vellas historias escoitadas cunha cunca de café preto, entre ollos
abertos e bocas pechadas, risas tamén e burlas daqueles que incrédulos non
aceptan ter medo do descoñecido.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">O medo provoca
respostas en nós que nunca son esperadas. De forma fulgurante, ocultouse entre
o corazón dun seco castiñeiro por onde o seu pánico lle permitiu ver ás
carapuchas das almas en pena deambular por este mundo na procura do seu
obxectivo.</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">O enorme cirio portábao un coñecido, aquel que máis se burlaba na
taberna, era o guía da Santa Compaña! da Visita!.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Non soubo como chegou
a casa, xa todos durmían e non viron na súa cara o reflexo do medo que pasara.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Na mañá seguinte,
espertou co son duro e afiado da campá, avisaba triste dunha morte durante a
noite.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">A Visita realizou o
seu traballo, foi buscar aos moribundos.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Cómo podía eu durmir despois
deste relato?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Fácil, na cama da
miña avoa, coa miña man pequena entre o seu curto e canoso pelo. Á calor do
amor o medo se evapora.<o:p></o:p></span></p>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-73348927663974467782023-01-07T23:41:00.001+01:002023-01-07T23:41:16.538+01:00El bosque de los suicidas<p> Es uno de los actos humanos más difíciles de analizar y comprender.</p><p>Recuerdo en mis primeros años de facultad escuchar atentamente exposiciones antropológicas que hablan de la autolisis como una reducción del dolor psicológico; En esa explicación nos narraba y describía con detalles el profesor como presenció en una ocasión el suicidio colectivo de las mujeres de un poblado amazónico, posterior al fallecimiento natural del jefe de la tribu. Decidían arrojarse por un precipicio mientras corrían de forma frenética gritando desconsoladas. Desgarrador.</p><p>Lo que más llamaba la atención del antropólogo, era la actitud que mantenían los hombres del mismo poblado. Observaban, sin consolar, impedir, esta acción tan drástica. Aceptaban su decisión personal. </p><p>Entendía el observador que la pérdida de su líder provocaba un dolor tan inenarrable que comprendían los demás esta expresión emocional.</p><p>Cuando encontramos sentido, podemos aceptar, cómo realizaban estos individuos en el amazonas, una decisión tan extraña al propio sistema natural del ser humano. </p><p>Sobrevivir y modificar nuestras condiciones es una directriz básica de nuestro cerebro. Adaptación. Pero en algún momento las condiciones vitales que pensamos son constantes se modifican y entonces surge una idea autodestructiva, dolor, sufrimiento, culpa, odio, se mezclan formando un amargo cóctel emocional. Provocamos nuestra muerte de una forma directa y trágica.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhb7Nhjq3mKyJ-Nxw96_iksZPg6oJNtKObPAE8QPUZ48Jk-uj18fXt2iito18Eo2Hk_29kX0ZW615wKvMV26psfeCr5QECluhX2rnKrTKNGcBu6qX_5ypUT7RUkg0yWbUWqHMALUYlY1hsepjULD0f4NyMgfEtMTbZA4QOp5JZyKON0H9qkEPVWQqm8Ng/s905/PortadaElBosqueDeLosSuicidas_KARRAS.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="905" data-original-width="608" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhb7Nhjq3mKyJ-Nxw96_iksZPg6oJNtKObPAE8QPUZ48Jk-uj18fXt2iito18Eo2Hk_29kX0ZW615wKvMV26psfeCr5QECluhX2rnKrTKNGcBu6qX_5ypUT7RUkg0yWbUWqHMALUYlY1hsepjULD0f4NyMgfEtMTbZA4QOp5JZyKON0H9qkEPVWQqm8Ng/s320/PortadaElBosqueDeLosSuicidas_KARRAS.jpg" width="215" /></a></div>Me llaman la atención ciertas obras de ficción que analizan comportamientos y conductas de autolisis y suicidio en personajes que sufren. Por este motivo me acerque a la novela gráfica <a href="https://karrascomics.com/producto/precompra-el-bosque-de-los-suicidasamuleto-exclusivograpa-cuentos-bosque/" target="_blank">El bosque de los suicidas.</a><p></p><p><br /></p><p>Novela gráfica con mayúsculas, a color, con guion de <a href="https://karrascomics.com/team/torres/" target="_blank">El Torres</a> y afilado dibujo de <a href="https://www.tebeosfera.com/autores/hernandez_walta_gabriel.html" target="_blank">Gabriel Hernández Walta.</a></p><p><br /></p><p>La editorial granadina Karras Comics publicó en octubre del 2021 una cuidada edición, actualmente agotada, de esta historia de amor, drama y dolor; y fantasmas. Elementos todos ellos que son los ingredientes que alimentan, condimentan las historias de terror, porque de esto estamos hablando, de terror psicológico.</p><p><br /></p><p>Japón. Nawahara. Aokigahara es el Mar de árboles. Un poblado bosque de 35kms cuadrados llenos de misterio, tradiciones y leyendas. Espacio habitado por demonios, fantasmas y espíritus.</p><p>Los turistas tienen zonas acotadas para adentrarse en el bosque y se pueden ver por distintas demarcaciones grandes señales que advierten en distintos idiomas que la vida merece ser disfrutada y peticiones para que no te suicides si esa es tu desterminación.</p><p>He oído decir que el suicidio es una sensación de autoridad sobre la vida sin rumbo.</p><p>Ryoko Watanabe es una guarda forestal un tanto peculiar, conjuntamente con su perro Shiro y su compañero novato, y un tanto miedoso, Taro; este pequeño grupo se encargan de vigilar el <i>Mar de árboles</i>, y hacen un descubrimiento.</p><p>Alan es un <i>gaijin</i> que tiene una relación de pareja tormentosa con la inestable Masami. Alan no soporta más y decide romper la relación. Ante este doloroso acontecimiento, Masami, toma una decisión traumática, se quitará la vida en Aokigahara.</p><p>Alrededor de Alan se suceden una serie de hechos trágicos y espantosos. Y también en la vida de Ryoko.</p><p>Historia de amor y espíritus, de palabras hirientes y conflictos no resueltos. Historias que todos llevamos dentro y nos comen nuestro estado de ánimo. Guion muy elaborado y efectista de El Torres que no te dejará indiferente.</p><p>Mención aparte es el grafismo de Gabriel Walta, transmite una fuerza única, y al mismo tiempo una ternura que me produce al contemplar viñetas con dolor y sufrimiento.</p><p>El ritmo secuencial es rápido, generoso en acción y con diálogos certeros. Hay varias viñetas que ocupan la narración entera con planos descriptivos dominantes en una acción que cuando se muestra genera inquietud en nuestras agitadas neuronas.</p><p>El uso del color, elemento fundamental en la narración, proporciona una textura necesaria con predominio de claroscuros, rojo, negro, blancos, verdes, tonalidades propias de un estado de ánimo alterado y carente de equilibrio.</p><p>Tapa dura. Portada llamativa. Obsequio de un punto de lectura. Edición muy cuidada de Karras para bibliófilos.</p><p>Si no lo has leído, estas tardando.</p><p>💣💣💣💣 </p><p><br /></p>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-31899529632572873772023-01-03T23:16:00.006+01:002023-01-03T23:16:48.153+01:00Uñas y dientes<p> Varias son las series de investigadores que me encuentro en las estanterías de librerías de ocasión e de vello; Me apasiona buscar. Puedo acudi momentos del día o de la semana sólo con la intención insana de desconectar y adentrarme en mi adicción, y buscar, buscar algo que me pueda proporcionar la satisfacción del coleccionista, aumentar y engordar hasta tener la colección completa.</p><p>Y esto es debido a que en ocasiones, me he dejado llevar por la inercia de un título caprichoso, el nombre de un autor que me suena, la sinopsis de una contraportada intrigante, la foto atractiva de una portada, pequeños detalles que se convierten en cebos de una necesidad de satisfacción adictiva.</p><p>Era en verano. El fresco de la tienda invitaba a una visita algo más que fugaz. En la estantería de misterio y fantasía dos obras de<a href="https://www.lecturalia.com/autor/5211/ian-rankin" target="_blank"> Ian Ranquin</a> llegan a mis neuronas. </p><p>Poco sé de él. autor escoces de 62 años actualmente y con una extensa lista de publicaciones, la gran mayoría traducidas al español, a su espalda.</p><p>Me los llevo.</p><p>Mi primer contacto es <a href="https://www.casadellibro.com/libro-unas-y-dientes-serie-john-rebus-3/9788490564998/2556816" target="_blank">uñas y dientes</a>. Un caso del inspector John Rebus dice el subtítulo en blanco sobre portada negra. Serie Negra. 162. RBA. Traducción de Francisco Martín Arribas.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqQIQz_B6UkCoB0I70zgzM7PXzoL7Xzzwv2hTz5T06sVR92J7AYcqm4IOTTZpEW6TPgzrShprJVoxCcbDNy9ipX1OQKYaoYou_CVP5MzB-fmFWmeq3XbLYn9sUsaYxU46oLzIRoGEpIe6_JbLUa-u502nJ5200RNj65KJY-kJZzw2LtO18_ctMJarv1Q/s1389/u%C3%B1asydientes.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1389" data-original-width="911" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqQIQz_B6UkCoB0I70zgzM7PXzoL7Xzzwv2hTz5T06sVR92J7AYcqm4IOTTZpEW6TPgzrShprJVoxCcbDNy9ipX1OQKYaoYou_CVP5MzB-fmFWmeq3XbLYn9sUsaYxU46oLzIRoGEpIe6_JbLUa-u502nJ5200RNj65KJY-kJZzw2LtO18_ctMJarv1Q/w263-h400/u%C3%B1asydientes.jpg" width="263" /></a></div><p>El inspector John Rebus abandona el duro norte y es nombrado colaborador de Scotland Yard en una investigación complicada de crímenes muy similares a los que realizó Jack el Destripador hace unos siglos en las frías calles de London.</p><p>El complicado temperamento del recio investigador no facilitará su relación con colegas y compañeros asesores que ven en su triste y solitaria figura algo más molesto que un grano en el culo. Rebus buscará en solitario cómo encontrar, sin destrozar la imagen pública de la policía a este escurridizo asesino en serie. Para ello empleará su visión más cínica y hostil de la mente humana. Algo en lo que parece ser experto.</p><p>Me ha gustado el estilo directo y simple de Ranquin; ningún adjetivo, adverbio o sustantivo son añadidos estéticos. Cada línea, frase, párrafo tienen una función descriptiva, inducen a una reflexión en el lector. </p><p>Son un bisturí que disecciona limpiamente una personalidad compleja, un carácter, un entorno social, o un ambiente cautivador, nunca neutro, con matices, es algo que en ocasiones es difícil de encontrar en la narrativa actual policíaca.</p><p>La abundancia de diálogos convierten a la novela en una obra con un ritmo descriptivo ágil, acción policíaca habitual, escena con cadáver, pistas, búsqueda, callejón sin salida; nueva escena con cadáver, presión política, periodística, etc.. Ritmo clásico de novela con asesino en serie. No engaña.</p><p>Podemos clasificarla como una novela claramente de género policíaco que no sorprende ni engaña al lector que busca este tipo de entretenimiento; encontrarás lo que buscas. Si eso es lectura de evasión y cierta crítica social o crónica con un toque de anti humanismo propio del sistema capitalista reinante en el mundo occidental.</p><p>Rematé de leer y pensé:</p><p>-¡Qué suerte, tengo otra más pendiente de leer....allá voy!</p><p><br /></p><p><br /></p>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-65510988184439483522022-12-25T13:12:00.000+01:002022-12-25T13:12:36.026+01:00Mi Juan. Vacacións<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "Bahnschrift SemiCondensed","sans-serif"; mso-bidi-font-family: "David Libre";">Vacacións<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">A herba amence
branca en Callobre, gústame, parece neve, pero é escarcha. A xanela tamén está
xeada, paso a miña man polo cristal e realizo un círculo entre o bafo, e logo
outro, unha liña que os une; temos as lentes para ver unha realidade que me fai
feliz, a miña aldea, a miña liberdade.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Os meus pés
descalzos acariñan a fría madeira dotándoa dunha calor que lle proporciona vida
e estremécese renxendo de pracer, saudándome.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">A gastada bata de
guata espérame aos pés da cama.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">O tenro abrigo
convídame a buscar calor entre as doces sabas e novamente me sumergo tapando o
meu corpo completamente.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Algo afastado
achégame desde a miña primavera recentemente descuberta.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Parecen ruídos. De
metal contra louza. Ademais un soniquete rítmico. É a radio acesa. A miña avoa
está na cociña preparando un delicioso almorzo: leite, pan, cascarilla, azucre;
veña abaixo!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Todo un día de
aventura espérame tras a porta desgastada polo sol.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Claroscuros da miña
memoria. Días de paz e alegría. Conversacións sobre a realidade que me rodea. </span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Inicio da miña personalidade. Decido que, como, cuando, sen ter que xustificar a ninguén. Toda
esta mezcolanza, é o batido da miña adolescencia, ao coidado dunha muller que
respectaba a miña forma de pisar pola herba fresca. Liberdade!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Así aprendín a ser
persoa.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Despois da semana os
dous xuntos veñen os días festivos. Curtas tardes de primavera coa compañía
dalgún libro, que amablemente gozabamos os paxaros, moscas, a escasa sombra da
maceira, Roi – o meu can- i eu.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">A fin de semana
compartía a miña conclusión da lectura cun lume na lareira e a opinión do meu
pai. Agora sei que iso é un enorme pracer!.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">As súas
recomendacións axúdanme a ser unha persoa.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Escampan as bágoas do ceo. Momento de pasear i escoitar os sons de Anido. </span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Cativas ordes que cumplir: ir buscar ó pan, recoller, axudar, vai por ovos, leite á de Adolfo, mantén o lume. Cosas cativas.</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Tardes longas escoitando música de orixen anglosaxón no meu walkman Sony. Preciado tesouro que aínda conservo. Volta a choiva. Mellor ir á casa pequena e manter o lume na lareira.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">De forma fulgurante,
chega a<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>fin de semana; unha parte doce
acompaña todo o tempo. Presente, activa e cariñosa; obediente ante ela, aínda
hoxe sono, na súa presenza aprendo a ver os afectos. É a miña nai, Concha, a
máis protectora e agarimosa.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><br /></p>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-54963437359437763862022-12-09T23:33:00.001+01:002022-12-09T23:33:26.524+01:00Túneles<p> Soy un fan declarado, a todos aquellos que me quieran escuchar, de la periodísta Nieves Concostrina, desde que hace una década, más o menos, escuche una selección de artículos en Radio 5 todo noticias en la cual repasaba, de manera un tanto particular hechos históricos y personajes curiosos.</p><p>Y en la actualidad, no tenía tan claro en qué programas participaba, y, casualmente, pude descubrir que tiene un espacio en el programa <i>la ventana</i>, denominado "acontece que no es poco". </p><p>Estáis tardando en buscar el podcast.</p><p>Pues, cómo decía, al volver de mi trabajo una historia sobre "el mito fundacional de Israel: la historia fabricada". Con ese título ya os imagináis que levanta ampollas las opiniones de Nieves sobre los mitos que rodean a la nación de Israel y su fundación.</p><p>El Arca de la Alianza. Según la biblia, el Arca era un cofre de madera cubierto de oro que contenía las Tablas de la Ley, esto es, las piedras grabadas con los diez mandamientos que Dios le dicto a Moises en el Monte Sinaí.</p><p>Con este sencillo y carismático texto comienza la obra gráfica que estoy comentando. Túneles, creada por Rutu Modan, narradora gráfica de buena habilidad creativa y mejor capacidad descriptiva de situaciones, diálogos y caricaturas. Me ha gustado mucho la entrevista que le realiza Elisa McCausland en <a href="https://www.eldiario.es/cultura/comics/rutu-modan-occidente-libertad-sacrifica-nombre-seguridad_128_8766604.html" target="_blank">El Diario</a>. </p><p>Sobre todo caricaturas, ya que esta narración tan curiosa muestra una serie de personajes grotescos con necesidades tóxicas y egoístas que generan una curiosa alianza con el fin de lograr un objetivo común.</p><p>Quizás sea este el principal argumento para devorar las 287 páginas a color muy cuidadosamente editadas por <a href="https://www.penguinlibros.com/es/tematicas/275152-libro-tuneles-9788418347627" target="_blank">Salamandra Graphic</a> y textos traducidos por Ayeleth Nirpaz; la alianza entre personas dispares.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzkZz2-fhcEc7kzdIzuvmejGf85MZ687AbtGxyBFJIMYP613NRtBYW-S2mPMgjFEcgHRpQrXJ23ohpF-DWZm1tVf_f-Q5P4OUtp3janokf4tbm7bfCxfnPB4IzZyOjLTu-3u0VnI4R4L7xn5y1Y8F72AUfDfNH7lRnOm92huz50jDg23A7jCLXOaPYPA/s499/tuneles.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="499" data-original-width="367" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzkZz2-fhcEc7kzdIzuvmejGf85MZ687AbtGxyBFJIMYP613NRtBYW-S2mPMgjFEcgHRpQrXJ23ohpF-DWZm1tVf_f-Q5P4OUtp3janokf4tbm7bfCxfnPB4IzZyOjLTu-3u0VnI4R4L7xn5y1Y8F72AUfDfNH7lRnOm92huz50jDg23A7jCLXOaPYPA/w470-h640/tuneles.jpg" width="470" /></a></div>Nili Broshi, hija de un afamado arqueólogo Israel Broshi, ahora con problemas de memoria y de comportamientos dependientes, es capaz de hacerse con una buscadísima tablilla de arcilla que especifica dónde se encuentra enterrada el Arca de la Alianza. <p></p><p>Para ello debe engañar a un arqueólogo institucional, enemigo declarado de su padre.</p><p>Inicia los preparativos para formar un equipo de excavación y adelantarse a la exploración oficial. </p><p>Este equipo se formará por personajes curiosos que muestran aspectos sociales del Israel actual con un claro afán crítico.</p><p>Con este equipo volverá a la zona donde su padre se hizo famoso, pero ahora se encuentran con dificultades políticas y familiares ya que su hermano no tendrá claro con quién posicionarse.</p><p>Mitos, creencias irracionales, envídias personales, intereses políticos, amores, traiciones. Ingredientes más que picantes para una historia cómica que te produce un regusto a crítica social, siempre necesaria.</p><p>Muy recomendable lectura de la que podemos extraer interesantes conclusiones.</p><br /><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-41725231333191802062022-12-08T22:58:00.000+01:002022-12-08T22:58:46.057+01:00Mi Juan. As cartas<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "Bahnschrift SemiCondensed","sans-serif"; mso-bidi-font-family: "David Libre";">As Cartas<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Pero, si, na súa
vida, había un gran pero. </span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";"><i>- O meu Juan!, </i>era como o chamaba sempre que falaba del.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Nalgunha ocasión
pregunteille porque non tivo relacións con outros homes. A súa resposta era
tallante, ninguén se parecía ó seu Juan.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Nunha etapa temperá
da miña vida afeccioneime a coleccionar selos; un amigo do meu pai, regaloume
parte da súa e iso aumentou a miña obsesión, claro; para min era fascinante,
compartía momentos agradables co meu pai, a miña nai, e coa avoa.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Ela, un día, extraeu
a caixa lacada do caixón primeiro da cómoda de cerdeira. Outro lugar secreto
cun gran tesouro. Así o vía eu.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">E seleccionou un
grupo de cartas, cunha tesoira recorto, con delicado coidado, selos onde se
mostraba un novísimo ditador de perfil dereito, como non!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-left: 1.0cm; text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">-Esas cartas?,
apareceu a curiosidade infantil.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">A súa tenra resposta
aínda me conmove. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">-Son os recordos do
teu avó Juan. Ademais veu unha recomendación.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">-Non quero que
xogues con elas, si estráganse sentiríame moi mal.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Os únicos recordos
da súa parella, non hai outro obxecto na súa vida que non sexan esas cartas ou
a foto que lle regalou, nada máis.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Eu aceptaba as
recomendacións da miña avoa.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Encima do aparador
gardaba máis cartas e postais. Estás eran da familia que emigrou a Montevideo.
En cada nadal, aniversario, festas sinaladas, redactaba unhas sentidas cartas.
Pódoa ver, sentada no sofá, agarrando o boligráfo coa súa man con tal forza que
os seus dedos estaban brancos, a cabeza agachada sobre o branco folio. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Escribía cunha
caligrafía moi coidada e cunhas liñas moi rectas xa que apoiaba a folla nunha
cartolina que tiña marcadas as liñas negras.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Nalgunha ocasión,
facíame algunha pregunta sobre gramática, poucas, o certo é que a súa escasa
escolarización foi moi aproveitada para ela.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Non lembro moi ben
como foi o meu primeiro contacto coas cartas do avó, supoño que aínda non sabía
ler.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Agora si. E
dispóñome a escarbar na terra onde se aferran as miñas raíces.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Teño medo.<o:p></o:p></span></p>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-63783883806057474902022-12-04T23:45:00.000+01:002022-12-04T23:45:51.803+01:00Mi Juan. O reloxo.<p> O reloxo.</p><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Nubes grises que
tornan escuras. Nunca a vida da miña avoa foi como un despexado día solleiro. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">O traballo diario nunha
casa, a atención aos animais, o coidado dos irmáns menores. Todo o peso da
responsabilidade, as decisións e as atencións, en todo isto, que espazo podía
ocupar o afecto e o agarimo a un neno? Como podía un cativo lograr o sorriso dun
pozo de tristeza?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Os dous contaban
como aprendeu o meu pai os números. Ao parecer, mentres a miña avoa muxía as
vacas, o meu pai repetía os números, as regras aritméticas. Compartían os
labores. Era o seu vínculo.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">O seu agarimo
repartíase entre o traballo diario, como un labor máis.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Pero ao Juan neno
esperábanlle muros aínda máis pedrogosos e altos. O meu pai afirmaba que sentía
moitas miradas por encima do seu ombreiro. Os seus tíos eran homes rudos,
formados na norma social. Juan era un fillo de solteira, nunha pequena
parroquía, onde os temas de conversación non abundan e a honra familiar un
valor moral e social.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Por iso os irmáns da
súa nai considerábanse responsables directos e educaban ao neno. Á súa maneira.
Todos os días.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">-Labazada que se
perdía atopábaá eu, afirmaba meu paí.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">- Por qué?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">- Non facía preguntas
e así non me losqueaban máis.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Varias prohibicións
marcaban a vida cotiá de Juan. NON podía tocar a bicicleta, a radio, o reloxo
dos seus tíos, baixo pena de castigos tremendamente dolorosos. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">E probounos. Sen
desobedecer norma algunha. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Contaba a miña avoa
esta historia con rabia no seu corazón, compañeira da súa vida durante sombríos
anos. O declarante, fiscal, xuíz instrutor e verdugo da sentenza dolorosa foi o
que posteriormente se convertería no meu Padriño de bautismo: Manuel Bonome
Pena. Home alto, rudo, malhablado, caprichoso e violento.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">A malleira causada
foi por, segundo Manuel, estragar o seu reloxo de peto.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">De pouco serviron as
frases de defensa que Juan gritaba entre lapotes e saloucos, os golpes seguían
caendo ata que Manuel cansouse porque lle doía a man.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Quizais o máis
doloroso non fose o castigo físico; aos poucos días descubriuse que o reloxo
foi estragado por outro primo de Juan, Antonio, primoxénito de José Antonio, o
irmán maior da familia,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>o que arrastrou
o reloxo polo chan e xogou con el ata que se aburriu.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Non houbo ningunha
frase de desculpa, ou de queixume, perdón por parte de Manuel. Nunca. Anos
despoís escoitei verbas ferintes saíndo da boca de este home contra todos os
membros da miña familia, avóa, pai, miña irmán, miña nai. Odio continuo na sua
bocaza.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Hai cousas que
desbasten máis que un golpe.<o:p></o:p></span></p><br /><p></p>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-24157578963252507482022-11-27T11:59:00.000+01:002022-11-27T11:59:28.953+01:00Fidel De Tovar y Dani Bermúdez. Mi guía de lectura.<p> En la primavera de este año Alita Comics orzán organizó una firma de comics de dos autores para mi totalmente desconocidos. </p><p>Este echo habitualmente no me impide acercarme a disfrutar de estos encuentros que considero fidelizan y vemos otra faceta más cercana de los creadores. Eran el guionista Fidel de Tovar y el dibujante <a href="https://www.youtube.com/channel/UCpS9EAhMeldMauAkN_DAlwQ" target="_blank">Dani Bermúdez </a>. </p><p>La obra que traían recién publicada era <a href="https://www.normaeditorial.com/ficha/manga/el-tiempo-de-los-tres" target="_blank">El tiempo de los tres</a>. En la reunión mostraron una explicación acerca de la historia muy similar a la que podéis escuchar en este vídeo de Norma Editorial, editora de sus obras hasta el momento.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="275" src="https://www.youtube.com/embed/Ua9qJlcEXR4" width="331" youtube-src-id="Ua9qJlcEXR4"></iframe></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span> </span>Devore esta enternecedora historia que muestra las relaciones entre tres jóvenes, como sus sentimientos y emociones se transforman en conductas, silencios y actitudes ante la vida que nos pueden marcar e incluso dirigir. Un reencuentro con obras de calado emocional.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgN90G3TVpVFcoicsv6RRJerMbHSpf6FksVR3kLEfYJ4crNz14Cstst3l3iWCNSBu-nW5GSntOjvwuQOIetIL2j6ao8RMZepdvdZenSwsIvQ0Qk8iQ12K-aETYJqgQUMunbsxSz-B3NMNiITWASPH8Fa2RjsS9OqFp_rsy-PuGMGOKlmgHO-nNrvtwvPw/s1600/Lomejorde3.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1196" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgN90G3TVpVFcoicsv6RRJerMbHSpf6FksVR3kLEfYJ4crNz14Cstst3l3iWCNSBu-nW5GSntOjvwuQOIetIL2j6ao8RMZepdvdZenSwsIvQ0Qk8iQ12K-aETYJqgQUMunbsxSz-B3NMNiITWASPH8Fa2RjsS9OqFp_rsy-PuGMGOKlmgHO-nNrvtwvPw/w239-h320/Lomejorde3.jpeg" width="239" /></a></div><span> </span>El grafismo me atrajo, es sencillo, realista, con presencia de detalles que proporcionan una creación de espacios agradables y que muestran las emociones de los protagonistas de una forma clara y atrayente para el lector. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span> </span>Las láminas de color nos muestran un dominio del medio por parte de Dani. Me gusta y lo descubro en la segunda lectura, como estructura los ambientes mostrando siempre espacios acogedores en lugares interiores, pero que no están llenos de detalles, como sucede en ocasiones en otras obras de estilo manga clásico. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span> </span>Y al mismo tiempo no hay zonas de blanco, abundantes en narraciones gráficas que tienen como objetivo tramas de estilo de vida o relaciones entre personas; repito, en este caso Dani Bermúdez consigue encontrar un equilibrio entre trazo y desarrollo de acción. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span> </span>En mi primera lectura no fui consciente de este equilibrio, fue en una segunda lectura más pausada donde pude notar mi rapidez en la mirada secuencial, siguiendo la narración y percibiendo los detalles interesantes.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span> </span>Quise continuar descubriendo el trabajo anterior de estos autores y me hice con la obra Arashiyama La montaña de los deseos; segunda edición de esta narración ganadora del XII concurso manga de Norma Editorial. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgdjcNt3kiMUKMlHdOEiIA-dqvUgabeaM7hxPr8QEWCukrHrbuJzSViOQUs6Gq_UNNEUWMTjwBCdRzWiVG-k1FigC0kAxUgijjA4GCz9GH29mzCsBmhPiRuRxaMdAcLdmfqeIabI1om9ZSOq9sEjek_k4IRIdEspJYOlWu-jrTDLaUiLZVx6dbCOOinw/s600/arashiyamaportada.jpeg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="455" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgdjcNt3kiMUKMlHdOEiIA-dqvUgabeaM7hxPr8QEWCukrHrbuJzSViOQUs6Gq_UNNEUWMTjwBCdRzWiVG-k1FigC0kAxUgijjA4GCz9GH29mzCsBmhPiRuRxaMdAcLdmfqeIabI1om9ZSOq9sEjek_k4IRIdEspJYOlWu-jrTDLaUiLZVx6dbCOOinw/s320/arashiyamaportada.jpeg" width="243" /> </a></div></div><p>Me encuentro ante una historia protagonizada por dos hermanos pequeños en busca de un deseo, que sus padres fallecidos vuelvan con ellos, para ello tendrán que subir a la cima de la montaña en una noche de luna llena.</p><p><br /></p><p>Se inicia así un viaje lleno de misterio, magia, con personajes encantados, espíritus, hechiceros, animales mágicos. No es de extrañar que ganara el concurso de Norma. Es un relato que aúna características habituales de otras historias gráficas procedentes del país nipón. Muy recomendable.</p><p>Edición especial, más grande y con extras siempre de agradecer para los bibliófilos como yo.</p><p><br /></p><p><br /></p><p>Pasó la primavera y con el verano nuevamente se cruzaron estos autores en mi vida. Me alegré cuando pude contemplar el elenco de artistas invitados para el <a href="https://www.vinetasdesdeoatlantico.com/" target="_blank">Viñetas desde O Atlántico </a>, acudirán con exposición y encuentro con autores. </p><p>Entonces no pude acudir a la charla si bien la pude disfrutar grabada por el canal de YOUTUBE del Festival.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/RM_11zNvdF4" width="320" youtube-src-id="RM_11zNvdF4"></iframe></div><br /><p></p><p>Os la recomiendo ya que como viene siendo habitual se realiza por parte de los presentadores una amena revisitación desde sus inicios de todas las obras publicadas, forma de trabajo en equipo, anécdotas, etc..</p><p>Fue en estos momentos cuando me hice con los dos volúmenes de su segunda obra editada <a href="https://www.normaeditorial.com/catalogo/manga/serie/liquid-memories" target="_blank">Liquid memories El asesino del agua</a>, también puesta en el mercado por @normaedmanga.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKV0ukGiuIg82gFZ0Evkln59idINBNyE9n6dR9IWxeQKzlMzwVBHD0smuubgy_Xr-_NJmWvaIRcw9H3JqMKdtJNGfpvrWxhqDAPMXCwzbgJ8psKxyJXoFk443r2xOmJOZmGjKVZxuXTt8XJCDiyBX36UkkgDIeZrVrwZK3RdvZX_wnuZDLaIcPOC7uIw/s600/liquidmemories.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="433" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKV0ukGiuIg82gFZ0Evkln59idINBNyE9n6dR9IWxeQKzlMzwVBHD0smuubgy_Xr-_NJmWvaIRcw9H3JqMKdtJNGfpvrWxhqDAPMXCwzbgJ8psKxyJXoFk443r2xOmJOZmGjKVZxuXTt8XJCDiyBX36UkkgDIeZrVrwZK3RdvZX_wnuZDLaIcPOC7uIw/s320/liquidmemories.jpeg" width="231" /></a></div><p></p><p>En esta nueva narración se adentran los autores en un nuevo género narrativo, cercano al thriller científico.</p><p>Una serie de asesinatos, sin ningún nexo en común se vienen realizando en la ciudad de Londres. Es el denominado asesino del agua.</p><p>Dos personajes sin nada en común aparentemente se verán envueltos en una trama científica muy poderosa que desea cambiar un mundo enfermo y moribundo.</p><p>Más de 400 páginas que nos muestran una trama muy bien organizada y con un final sorprendente que se puede considerar como un excelente thriller policíaco. Personajes bien definidos y desarrollados con una trama bien estructurada y un ritmo narrativo que, sin ser trepidante, es lo suficiente rápido para enganchar tu atención durante varias horas.</p><p>No podría realizar una comparativa de las tres obras ya que se encuentran en géneros bien distintos, sólo comparten la autoría, no así la trama o incluso el dibujo que vemos como el autor va desarrollando sus habilidades y capacidades mejorando aspectos gráficos y sencuenciales que nos llevan a pensar en cuándo sacarán otra obra?</p><p>Disfrutad!</p><p><br /></p><p><br /></p>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-62696697271047667012022-11-26T22:26:00.000+01:002022-11-26T22:26:27.070+01:00Mi Juan. O nome<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "Bahnschrift SemiCondensed","sans-serif"; mso-bidi-font-family: "David Libre";">O nome</span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">En Anido
estrañáronse polo alumeamento do meu pai. A conduta da miña avoa cos seus
semellantes cambiou, e non foi pouco, quería morrer. No seu corazón abrigaba,
por momentos esa esperanza. Tanta tristeza non sei moi ben como foi vivida polo
bebé que esperaba amor e afecto. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Un día escoitei como
se decidiu o nome completo do seu fillo: Juan María.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Carmen tiña unha
irmá máis pequena, Encarnación. Na época do Golpe de estado militar ambas tiñan
sobre a vintena de anos. Morto o seu pai, fíxose cargo do sostemento da casa a
miña avoa, os seus irmáns maiores estaban casados fóra, noutras parroquias, e,
coa disposición que a caracterizou toda a súa traballadora vida, cargou coas
tarefas necesarias para soster á súa depresiva nai e os seus irmáns pequenos,
egoístas e malcriados.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Quizais con esta
información enténdese mellor a angustia da miña avoa, xa que é bastante
probable que ao casar fósese a casa da súa Juan, ou a unha nuevo vivenda os
dous, abandonando unha vida gris e dura, escrava dos caprichos dos seus irmáns
e da pouca disposición dunha muller viúva e sen carácter.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">O seu Juan era unha
vía de escape a unha vida menos dura. Non puido ser.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Ao rematar as festas
do Carmen de Callobre, a súa irmá entrou a traballar como asistenta nunha casa
de Ferrol, nese momento cidade en auxe en Galicia. Outra soidade, sen o seu
confidente, a súa amiga diaria. Desde fai un mes, mi Juan na guerra, agora en
Jaca, onde demos está ese lugar? <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Un día duro trae
unha noite escura, calorosa e incómoda, suores no pesadelo. Esperta ao ouvir un
ruído abaixo na cociña. Ao baixar ve a Encarnación. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">-Que fas aquí?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">- Veño falar
contigo, dixo seria e moi triste.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">- Juan vai morrer en
combate, e ti estás encinta del. Será un rapaz. Tera como nome Juan. Mirando a
sua irmán, sen casi respirar, dixo estas dolorosas palabras.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Despois dunha das
noites maís longas e de pedra que pasou Carmen, Encarnación marchou para
Ferrol.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Como podería eu
agora describir a súa angustia ante esta noticia? de que xeito podemos
transmitir a súa ausencia de motivación para vivir? que recursos emprego para
expresar a súa natural rabia por este duelo?, tería que usar técnicas de
narrativa que non se achegarán a esa realidade que a miña avoa nunca me dixo, a
súa austera expresión emocional non tiña modos de canalizar estas emocións tan
naturais e intensas e describir ós seus netos todo o que experimentara.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Foi
unhas décadas despois cando souben de estes intensos sentimentos.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Viaxamos agora ao
ano 2002; este veleiro acaba de partir, só van 13 días e acabamos de ser pais
do noso primeiro fillo.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">A miña avoa Carmen
non está connosco, atópase no seu territorio físico e espiritual. Cando
recibimos o alta para abandonar a maternidade decidimos ir presentarlle ao
neno. Era un inverno moi chuvioso, frío e con abundante Nordés. O vento trae
follas molladas. O frío da tarde seca a pel. Aparcamos o coche e facemos soar a
bucina varias veces para que Carmen déase conta da nosa presenza.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Así é, acode rápido,
límpase as mans á súa mandil, un xesto eterno, visto millóns de veces. Saúda
primeiro á miña muller, non entendo ben o que din, sepáranse e entón mostra un
sorriso esplendoroso, unha mirada limpa e chea de alegría, esta contenta, cun
xesto rápido a pesar dos seus mais de oito décadas, entra no coche, senta á
beira da cadeira de viaxe e pídeme poder collelo, doullo e o seu pasado volve
rachala para demostrarlle que o presente é amor e agarimo. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Ao sostelo de forma
cariñosa, as bágoas desbordan os seus ollos, e di entre susurros..<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">- e eu que me quería
morrer cando día a luz ao teu pai, Deus! que mal ou pasei! e agora mira! ou que
me perdería , afirma riseiro, abrazando ao seu bisnieto terceiro. Non podía ser
máis féliz.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Xusto nese momento
caín na conta, o seu baleiro, o medo á noite, longa e fría, ás sabas xeadas, e
a ausencia de caricias, a soidade, non poder compartir as túas alegrías ou
penas coa túa parella. Si, é verdade, o meu pai, despois a miña nai, ao pouco
nace a miña irmá, a súa afillada, e o seu segundo neto. Fomos parte da súa
motivación para continuar, os nosos triunfos na vida tíñana a ela preto,
apoiándonos.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Para entender o
segundo nome do meu pai hai que comprender o contexto social e relixioso da
primeira metade do século XX. O poder relixioso era un dos máis autoritarios e
negativos contra a individualidade e marcaba un profundo estigma en todos
aqueles que non mostraban publicamente un comportamento considerado como
adecuado pola moral relixiosa cristiá. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">O matrimonio era un
sacramento necesariamente opresor e a muller unha figura totalmente subxugada
polo home e as súas decisións. A familia, as súas imposicións e as obrigacións
morais ditadas polo corrupto clero estaban por encima dos teus desexos persoais
ou as túas necesidades vitais e iso traducíase nunha exclusión cando cedías
ante un sentimento de afecto lexitimo e natural. Foi o amor e o afecto máis
poderoso que o temor á exclusión.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Co recén nacido no
colo foron á igrexa parroquial de San Juan de Callobre. Expuseron ó neno e
solicitaron data para o bautismo, de padriños dous irmáns: Encarnación e
Adolfo.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">-Párroco: O pai?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">- <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Non hai pai vivo.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">-Párroco: Nome do
neno?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">- Juan,<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">- Párroco: tamén
levará o nome de María xa que é fillo fora do matrimonio.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Poucas veces, ou
caseque ningunha, meu paí empregou este segundo nome.<o:p></o:p></span></p>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-8116852996912532872022-11-21T21:46:00.005+01:002022-11-21T21:55:56.944+01:00JOY<p><b>Boys Love</b></p><p style="text-align: justify;">Que el materia gráfico en papel y película que procede de Japón busca un contacto directo con los movientos sociales actuales, es una realidad que cualquier lector que se acerque a las mesas de novedades de tu libreria especializada favorita, afronta y ve claramente.</p><p style="text-align: justify;">El comic realizado en nuestro país, las traducciones que nos llegan de Europa, o incluso el denominado Independiente norteamericano bebe de muchos de los subgéneros que se van consolidando en el pais asiático... es mi opinión desde mi escaso conocimiento y después de escuchar podcast especializados, leer noticias en páginas web y hablar con mis conocidos libreros y autores.</p><p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0stHj40F-dNckP4aa0EQk5KcUJpGVvC56W19H-BzVa8wiWqBVi-A_OdTq__xcIYDo4YBAttG-SpUStQ3rAri7NW7zhtEXxqu0cseFL7oEp9-tzSkcb_IJdA8RWWWhM5XkRhQPEsjb5fmHELkgpv0FSEqp0LS_KADawd0HV13x1muYU7aHoJeea92dXQ/s1698/joy.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1698" data-original-width="1100" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0stHj40F-dNckP4aa0EQk5KcUJpGVvC56W19H-BzVa8wiWqBVi-A_OdTq__xcIYDo4YBAttG-SpUStQ3rAri7NW7zhtEXxqu0cseFL7oEp9-tzSkcb_IJdA8RWWWhM5XkRhQPEsjb5fmHELkgpv0FSEqp0LS_KADawd0HV13x1muYU7aHoJeea92dXQ/w414-h640/joy.jpg" width="414" /></a></div><b>JOY</b> es una historia que me ha subyugado desde el primer trazo, no así la portada, que no me resulta tan atrayente como otros tomos. Ha sido una donación de la editorial, si no posiblemente no habría caído en mis neuronas. Ese primer trazo, los diálogos, miradas, gestos y silencios que se pueden apreciar al devorar los dos tomos que forman esta historia de iniciación al amor, de autoconocimiento, frustración y autoafirmación.<p></p><p style="text-align: justify;">Es una historia de amor.</p><p style="text-align: justify;">En cualquier sociedad avanzada es necesario mostrar parte de nuestra personalidad de forma aceptable, educada, que no provoque malestar en los demás; es un valor que la educación de nuestros familiares, educadores va transmitiendo con cierta obsesión.</p><p style="text-align: justify;">Pero, ¿cómo es que la orientación sexual, o la identidad, puede molestar a alguién? Es un tema enormemente privado, íntimo. </p><p style="text-align: justify;">En nuestro diccionario podemos encontrar conceptos como homofobía, transfobía. Conceptos que duelen cuando los escribo, me producen malestar pensar que existen en mi sociedad.</p><p style="text-align: justify;">Volviendo a la historia, el argumento de Joy nos muestra algo más que el habitual triángulo amoroso. Gô Okazaki es el nombre de un mangaka de cierto éxito con especialidad en historias de romances heterosexuales <i>shôjos</i>. Tiene un ayudante para realizar su trabajo, Akune.</p><p style="text-align: justify;">Una mañana descubre que Akune es homosexual; y curiosamente sus editores le solicitan que realice una historia de amor homosexual entre hombres, <i>BL</i>. </p><p style="text-align: justify;">No le surgen ideas, pero, en un momento determinado cree que sería una estrategia para guionizar su obra pensar en un amor no correspondido con su ayudante.</p><p style="text-align: justify;">Y así vamos conociendo distintas situaciones que surgiran entre ambos personajes y su esfera más cercana, amigos, amigas y mucho diálogo, reflexiones y conversaciones en torno a sentimientos, pensamientos, miedos, certezas, silencios y miradas, como he comentado antes.</p><p style="text-align: justify;">La <a href="https://www.penguinlibros.com/es/manga/298542-libro-joy-9788419290038" target="_blank">obra </a>se compone de dos tomos, el segundo viene con tres tarjetas muy coleccionables, de regalo. Traducción de Marta Moya.</p><p style="text-align: justify;">El tamaño es como los que va sacando Distrito Manga<i> <span style="background-color: white; color: #404040; font-family: Fort; text-align: left;"><span style="font-size: xx-small;">133mm x 180mm</span></span></i><span style="background-color: white; color: #404040; font-family: Fort; font-size: 14px; text-align: left;"> </span>, muy cómodo y no tan pequeño como otras ediciones que hay en el mercado.</p><p style="text-align: justify;">El grafismo de<a href="https://www.penguinlibros.com/es/198710--etsuko" target="_blank"> Etsuko</a> me resulta muy agradable, sencillo y con un uso de grises y negros que centra la mirada del lector en los aspectos esenciales de la historia. No es una obra realista que te haga centrarte en descripciones detalladas de lugares, paisajes, tan comunes en las historias románticas, que a veces son parte de la historia, y que en el romance de Gô y Akune no son necesarias.</p><p style="text-align: justify;">Agradezco a Distrito Manga que su catálogo muestre aspectos de las relaciones humanas que necesitan ser normalizados y parte de nuestra sociedad.</p><p style="text-align: justify;">Muy recomendable lectura.</p>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-71872648560491153822022-11-18T23:36:00.003+01:002022-11-18T23:37:27.168+01:00Muerte en Estambul<p> Una asesina en serie anciana. Podría ser el subtítulo de esta particular aventura, la numerada como 5 del comisario griego Kosmas Jarito. </p><p>Traducción de Ersi Marina Samará Spiliotopulu y edición, siempre cuidada y que aguanta el uso continuado, de Tusquets en su colección Andanzas (650).</p><p>El comisario Jarito quiere desconectar de su trabajo y del conflicto familiar que tiene con su hija. Pero no le dejan.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2RzF-zVXHrT852E9xhHrflYh-fsFHx4OI1Cn9bVahznVg6GW2XK98eLIc3wS65zwsHPbUTf6_6LCHIrKWHon9dKr8Mt8P6RP9-HkQ0E1gM_LyRLw7KSb0MmTWNMyufCfF98QK8UGHa21l4Pti8UDTfN5uHSBuA102YTnuc1abPOtSiH2lbzizoNMQ6Q/s343/muerteenestambulPetrosMarkaris.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="343" data-original-width="229" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2RzF-zVXHrT852E9xhHrflYh-fsFHx4OI1Cn9bVahznVg6GW2XK98eLIc3wS65zwsHPbUTf6_6LCHIrKWHon9dKr8Mt8P6RP9-HkQ0E1gM_LyRLw7KSb0MmTWNMyufCfF98QK8UGHa21l4Pti8UDTfN5uHSBuA102YTnuc1abPOtSiH2lbzizoNMQ6Q/w268-h400/muerteenestambulPetrosMarkaris.jpg" width="268" /></a></div>Viaja a Estambul con su mujer y un grupo de turistas griegos un tanto particular y que provocará momentos simpáticos. Es un viaje de placer si eso existe con la señora Jaritos y más en conflicto con su hija. Todo va como se espera, pero, de repente, una serie de crímenes llevan a la sospecha de que una mujer griega anciana está envenenando a distintos parientes y conocidos desde Grecia a Estambul.<p></p><p>Tendrá que sumergirse en la lucha ancestral que griegos y turcos vienen desarrollando desde milenios, para conocer qué está sucediendo ante esta serie de asesinatos premeditados.<br /></p><p>El hilo de personas fallecidas nos conduce ante una serie de historias antiguas, de odios, envidias, amores que conducen inevitablemente a la conclusión de que estamos ante una suerte de superheroína justiciera.</p><p>Con la ayuda de un particular comisario turco, Jarito nos adentra en los curiosos temperamentos que muestran los griegos que, durante décadas viven en Estambul. Sus anhelos, sus oscuros miedos y sus claros odios.</p><p>Petros Márkaris es un escritor de sensaciones, de emociones cotidianas, de búsqueda de tiempos y espacios propios. De conflictos tan sencillos que son universales, propios de cualquier cultura y en cualquier momento de la historia. Podríamos estar ante una narración sucedida hace cientos de años ya que los motivos que impulsan a los participantes son eternos: amor, fraternidad, envidia, lujuria, y así incontables.</p><p>No es Márkaris un autor de giros narrativos imposibles, de sorpresas que te dejan pensando un rato después de la lectura de ese párrafo, no abras el libro si buscas esto, déjalo; encontraras sencillez, ágil narración y emociones cotidianas. Eso, eso si es difícil, que la escritura muestre una historia sin excesos, no sobra un adjetivo, ni un sustantivo. </p><p>Para disfrutar de una historia policíaca cotidiana.</p><p><br /></p><p><br /></p>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-89477240204701996112022-11-15T21:37:00.007+01:002022-11-15T21:38:41.634+01:00Mi Juan. Outro Juan.<p> <span face=""Bahnschrift SemiCondensed", "sans-serif"" style="text-align: justify; text-indent: 1cm;">Outro Juan. </span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">As xeadas sabas
tápanme ata o nariz, teño soño, o reloxo fixo que o día transcorrese amodo, con
moitas aventuras por descubrir; a suave voz da miña avoa transforman ese frío e
cansazo en tenue calor e adormecemento.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Agora unha historia
do meu bisavó ocupa o noso tempo xuntos.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";"> Desta forma cúmprese un dos seus ideais
vitais: que non se esqueza a figura do seu pai Juan Bonome Prieto. Outro Juan.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Natural de Cambás.
Parroquiá que está situada no nordeste do concello de Aranga e no sur
do arciprestado de Pruzos.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Limita ó norte coa
parroquia do Val de Xestoso, do concello de Monfero, ó noroeste coa
de Verís, Irixoa, ó suroeste e sur coa de Aranga e ó leste e
nordeste coas dos Vilares, O
Buriz e Labrada do concello de Guitiriz, provincia
de Lugo.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Lugar de lobos, neve
e montaña.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Agora está ao meu
lado. Si levanto a miña cabeza podo ver unha fotografía súa na parede do meu
salón. Atópase de pé, vestido cun traxe escuro, apoiando a súa man dereita
nunha cadeira ornamentada. Ás súas costas un decorado con flores tropicais. A
súa postura é elegante, cruza a súa perna dereita sobre a esquerda. A expresión
do seu rostro é de alegría, satisfacción. A perilla e o mostacho non ocultan o
seu aguerrido sorriso.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";"> Nesta fotografía hai un obxecto que reclama a
miña atención e curiosidade. Situado no peito, á altura do esternón, colga un
reloxo do peto do chaleco. Un reloxo de peto, sen corda, ou cordón, por que o
pon aí, á vista de todo o mundo?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Pero, voltemos ó
pasado.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">A calor xa tomou
posesión do meu corpo e o relato que a miña avoa trae arrefría a miña alma. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Era inverno. Juan
Bonome Prieto baixou desde Cambás ata Callobre, uns 18 kms, aproximadamente, O
camiño era agradable, aínda que os campos atópanse ermos. O aire do norte
augura frío. Con todo no corazón de Juan reinaba o verán. Desde facía uns meses
estaba moceando con Juana Pena Dá Pena. A filla menor dunha Casa Grande.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";"> Como manda o costume permanecierón de
conversación na porta de dobre folla, a de abaixo cerrada, á vista de todos.
Sen darse un bico despedíronse, só un leve rozamento dos seus recias mans.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">-</span> <span style="font-family: "David Libre";">Vete é tarde, vai caer a noite ate se facer
fecha e trae neve!, a súplica de Juana era unha mostra de valentía para Juan. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">O sol da tarde xa
adormentaba cando comezou a súa volta a casa. Antes da metade do camiño as
nubes eliminaron a súa fría carga, primeiro lentamente, acariñando dulcemente a
terra, as árbores, os empinados tellados, máis tarde as caricias non deixaban
ver o camiño nin a un palmo, de lonxe, unha intuición, aínda falta moito para
chegar a un fogar quente, a intuición vaise achegando, é unha luz tenue a
través dunha xanela; cando se achega, de súpeto, desaparece, vaise, e as
caricias agora son unha cortina bastante tupida que amenaza con mollar i
dificultar o avance cara o fogar.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">O frio comeza a
entumecer as mans, os pés non obedecen, non hai ruídos ao seu ao redor, só o
renxido rítmico das suas zocas sobre a neve xeada; Non era medo o que comezaba,
senón temor a non chegar a sitio cuberto.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Un cheiro a leña e
calor procedente dunha afastada lareira atraeulle. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Unha casa! Non eran
horas de molestar, a palleira sería suficiente.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Dentro, uns sacos de
patacas baleiros, encima do sufrido e gastado carro transfórmase nunha
improvisada cama, quente e confortable onde esperar ata a alba; <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">En casa, a familia
non se preocuparía por el, outras veces, tamén con mal tempo, pasou a noite na
compañía de Juana.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Acomódase no carro e
de maneira lenta os seus ollos vanse afacendo á escuridade. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Un son sen
identificar atrae a súa cansa atención; parecen pisadas sen zocos; qué pode ser?,
un animal pequeno, un can, entre a cortina gris de neve vese unha sombra que se
achega á palleira, ten pelo gris ou negro, a respiración fatigada, introdúcese
na palleira.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Agora veo ben, é un
lobo gris, un lobo grande que, do mesmo xeito que el, busca refuxio. Faíse un
ovillo e deitasé debaixo do carro.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">O meu bisavó non
sente nin a súa respiración, non hai pensamentos, só hai medo.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Bo, somos dous animais
a cuberto da tormenta, e si o lobo está durmido, mellor seguir o seu exemplo,
atinou meu bisavó. Así foi.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">O galo aínda
quentaba as súas plumas no galiñeiro; a casa durmía, non se escoitaba ningún
ruído; a luz viña desde o leste, pero aínda a calor atrasaríase algunha hora
máis. O seu cerebro espertou á realidade; e o compañeiro nocturno? novamente o
temor bloquea as articulacións, pero non o seu corazón e dun salto agarrou un
pau situado preto do carro, e virando o seu corpo situouse fronte ao carro para
enfrontarse ao animal salvaxe, compañeiro de cama dura.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Alí debaixo non
había ninguén. Soñouno? Non, a palla aínda mantiña calor e estaba afundida de
forma que parecía un niño. Durmira acompañado.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Era hora de partir,
xa sen tormenta de neve, a bo paso, chegaría ao almorzo.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Unha hora despois,
preto de Cambás, nun outeiro atopouse cunha visita, desde unha roca, miráballe
fixamente, o seu pelo escuro e gris danzaba ao suave ritmo do vento, en canto
cruzáronse a mirada, o animal deu a volta e desapareceu.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">O soño non pode
vencer ao desexo de coñecer máis acerca do meu bisavó, pero será outro día.<o:p></o:p></span></p>
<span style="font-family: "David Libre"; font-size: 11pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: ES; mso-fareast-theme-font: minor-fareast;">As
historias escoitadas en boca da miña avoa son parte importante da miña vida
actual, do conxunto de valores que manteño, e pretendo transmitir aos meus
fillos, amor e respecto por todos os animais, polo medio ambiente e a contorna
vital: árbores, plantas, animais, o río, os océanos. Respecto polos bens e
seres que forman parte da natureza</span>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-56811082871483342972022-11-13T21:17:00.000+01:002022-11-13T21:17:04.255+01:00Prión<p><br /></p><p> Prión es una novela de ficción médica que tiene un arranque lleno de acción e inercias de investigación.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="351" src="https://www.youtube.com/embed/b-b8pi-5UQ4" width="422" youtube-src-id="b-b8pi-5UQ4"></iframe></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div> Un investigador contratado para iniciar la búsqueda de una joven desaparecida encuentra un hilo que nos llevará a una madeja con enormes sorpresas y pistas curiosas.<p></p><p>Un pueblo petrificado en el pasado. Un accidente aéreo obliga a una situación de emergencia en la España vaciada. O no tan vacía.<br /></p><p>Álvaro Zaera descubre una realidad distinta en un paraje bucólico. Álvaro es un investigador contratado por una familia que inicia la búsqueda de una joven desaparecida y que se encuentra con una trama de proporciones muy grandes.</p><p>La narración del relato es trepidante, la acción es continua, no hay un momento para la reflexión interior, todo lo escrito está en función de atrapar la atención y concentración de nuestro cerebro lector. Se suman descripciones de espacios, escenas, diálogos de una forma ágil y sin añadidos barrocos que nos obligan a continuar con la mirada fija en el papel o la pantalla.</p><p>Destacan las abundantes descripciones técnicas médicas que no son ajenas a la trama principal, por lo que enriquece el contexto de la historia. </p><p>El autor<a href="https://www.javierdelsan.es/" target="_blank"> Javier Delsán</a> se define así mismo como médico, novelista, escritor. Estos tres sustantivos se encuentran muy presentes en todos sus párrafos ya que estamos ante un autor con enormes dosis de realismo y creatividad en sus escritos.</p><p>Prión es el inicio de una trilogía que seguro nos adentrará en espacios muy poco frecuentados.</p><p>Esperando....</p>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-49396962485289322442022-11-13T18:07:00.012+01:002022-11-13T18:22:03.807+01:00Motorista fantasma. Autopista al infierno<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div> En colaboración con una conocida empresa de grandes superficies europea, Panini "Marvel", hacía el verano suele editar en formato rustica y con una calidad de papel aceptable grandes éxitos actuales de sus obras más emblemáticas. <p></p><p>El año 2021 le denominó El Renacimiento de Marvel a una colección de 10 tomos que agrupaban obras de Lobezno, Spiderman, Capitán América, Vengadores, Patrulla X, Viuda Negra, Pantera Negra, Masacre, Iron Man y Fenix, no todos me atraen, pero por eso de la bibliofilia me hice con la colección completa.</p><p>En este año 2022 se decidió por sacar varios formatos, al económico precio de 2.99€ editó nuevamente 10 tomos denominados Colección Marvel Dark.</p><p>No los compré todos, en esta ocasión me decidí sobre todo por obras de personajes menos conocidas. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhf1f4scJn70DrT5y9wnmTZaFXVxZ1Tqpg5gFgyC8gyptRTvGNXGOU6oggbhsRQmThNmnixqTnDUXBgwmQU_c92CM9cG-sAjbK4qNVPv9kgwcIdsHhHCHKk0Iz0DHOAwBSCynOWo1iJicGuak_YRILCZ1pW7m1KOXUYLib77LIZZR0Qs0Mc-mycs3nkzg/s900/marveldark_05_.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="621" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhf1f4scJn70DrT5y9wnmTZaFXVxZ1Tqpg5gFgyC8gyptRTvGNXGOU6oggbhsRQmThNmnixqTnDUXBgwmQU_c92CM9cG-sAjbK4qNVPv9kgwcIdsHhHCHKk0Iz0DHOAwBSCynOWo1iJicGuak_YRILCZ1pW7m1KOXUYLib77LIZZR0Qs0Mc-mycs3nkzg/w276-h400/marveldark_05_.jpg" width="276" /></a></div><br /><p></p><p>Entre ellos escogí Autopista al infierno del personaje <a href="https://www.tebeosfera.com/numeros/marvel_dark_2022_panini_-coleccion-_5.html/" target="_blank">Motorista Fantasma</a>, guión de Garth Ennis y dibujada y coloreada por Clayton Crain. La traducción es de Oscar Estefanía. Incluye una introducción que no sé quién la redacta y una segunda historia llamada "Circulo vicioso" con guión de Daniel Way , bocetos de Javier Saltares, tinta de Mark Texeira y color de Dan Brown. La traducción también es de Oscar Estefanía. Como extras el tomo acompaña las portadas de las grapas.</p><p>Este personaje no es muy conocido por mi, creo que sólo había leído un par de grapas en mi época de juventud, y no se parece en nada al estilismo gráfico o guion que anteriormente conocí, quizás por eso lo de descubrir algo más actual, si bien su sinopsis general no me atrae mucho: personaje que se ve envuelto en un pacto con el diablo para ayudar a su padre y se tiene que enfrentar a ángeles y demonios como un espíritu de la venganza moderno.</p><p>La barroca historia que titula el tomo esta llena de excesos y personajes demasiado caricaturescos, grotescos, planos y con un estilo de personalidad carente de humanidad, no me encantan, pero bueno, es una historia de terror al uso americano, buenos frente a malos, no busquéis más profundidad. Johnny Blaze sufre una maldición en la cual cada noche es despedazado por demonios infernales de los que desea escapar, y nunca lo consigue hasta que recibe la ayuda de un arcángel, Malaquías, el cual le promete ayudarle a escapar del infierno si colabora en cazar a un demonio que se encuentra en la tierra, Kazann, que tiene la capacidad de ser incorpóreo. Deberá adelantarse a demonios y ángeles que también buscar destruir a Kazann.</p><p>Un viaje a través de viñetas oscuras, ilustraciones tremendistas, composiciones de páginas efectistas, simbología cristiana, rostros desencajados, amorfos, que transmiten cierto asco y desazón.</p><p>El color es parte esencial de la historia, el necesario rojo de las llamas se ve mucho mejor si todo lo que le rodea es negro, gris militar, sepia, y muchos tonos oscuros, muchos, para mi demasiados. </p><p>En general la historia tiene un ritmo trepidante, propio del comic americano de superhéroes y nos muestra a una personaje con ciertas aristas y con un deseo motivacional muy profundo que puede ser lo más interesante de la historia, por otra parte prototípica del género; pero bueno, para entretener y disfrutar de un par de horas de buena narración gráfica es un producto adecuado.</p><p><br /></p><br /><p><br /></p><p><br /></p>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-2060304571946964242022-11-12T11:53:00.000+01:002022-11-12T11:53:09.933+01:00Mi Juan. Historias de antes<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "Bahnschrift SemiCondensed","sans-serif"; mso-bidi-font-family: "David Libre";">Historias de antes<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "Bahnschrift SemiCondensed","sans-serif"; mso-bidi-font-family: "David Libre";"><br /></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Noites de leña na
lareira, novela nas mans e frío exterior, dese frío que crea volutas de fume ó
saír da gorxa, foron o meu inicio no mundo tenro e doloroso que arrodea os
avatares de Carmen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Era á noitiña,
despois de ver durante algún intre unha película en branco e negro, nunca
bélicas, Non hai outra cousa? acudiamos ao sobrado, a durmir, e a miña
curiosidade asucaba pola súa inesgotable memoria autobiográfica, como buscando
nunha lista de reprodución ese video gravado que me axudaba a conciliar o soño.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Moito mellor que
unha película!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Historias de antes
da guerra, relatos cativos de aspectos cotiáns. Contos de cando a noite só se
iluminaba coa luz da lúa, o do candil, se tiñamos aceite, inevitable compañeiro
das camiñadas nocturnas, sempre laborais: dar auga aos prados, saír a pasear
cos cans, así o raposo non virá devorar tenras galiñas, vixiar que a vida segue
o seu curso.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Corredoiras limpas, xa
escuras debaixo dun manto de estrelas, acompañadas por inmaculadas curuxas parpadeantes;
xuíces dunha vida de sombras, desde as ramas altas de profundos castiñeiros,
observan ás parellas volver das romarías, calzadas con zocas de madeira,
protexendo os custosos zapatos negros, de pel, adquiridos nunha viaxe de pracer
a Betanzos, que van na man libre do candíl. Estamos de festa! Viva a Virxé do Carmen!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">De lonxe, tenues
luces de candil serpentean co vaivén das faldas, mentres revolotean vergoñosas
promesas en oídos novos.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Os mozos volven en grupo,
as risas inocentes e despreocupadas asustan as curuxas que non acompañan coas
súas longas chamadas de soidade.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Eles, como dita a
norma, deixan ás súas mozas na porta de casa e vólvense á súa.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Juan, rodeado de
sombras, naúfrago nas tebras da noite estival, vai asubiando un pasodobre
mentres, con alegría, lembra as promesas dun futuro cheo de ilusión, afecto e
agarimo. Como a luz protectora, dun afastado faro, a idea de vivir con Carmen
guía os seus pasos cara ao fogar.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">O fogar está no
Castiñeiro; <span style="mso-bidi-font-weight: bold;">O Castiñeiro</span> é
un lugar da parroquia de San Fiz de Monfero no
concello coruñés de Monfero na comarca do Eume.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Mentrás as zocas
cantan, xa sin candil, só a lúa e os seus satélites verdes guian os pasos; un
lóstrego chega en forma de temor; é a quinta para ir ó exército, veremos si hai
sorte e libro.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Bo, pero iso non
será mañá, podería pensar o meu avó, xa que a tarde seguinte estará de volta
con Carmen, bailando. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Pode ser que, ó
remate da festa, Juan anuncie su llamada a filas, ante o temor da sua ausencia,
Carmen acepte un bico, ese bico é moi escaso para o afecto que ambos sinten.
Ese afecto vólvese paixón, necesidade, desexo, liberdade de estar e sentir.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Nove meses despois nace Juan María.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Na parede unha
composición xunta tres retratos en branco e negro; foi na extinta Foto Gago da
Coruña quen fixo un traballo moi agarimoso no que aparecen, de esquerda a
dereita una rapaza nova, co pelo moreno recollido e sin sonriso, cunha mirada
limpa de medo e fixa, no medio un rapaz sentado, coas pernas gordechiñas cruzadas,
ten os ollos moi abertos lucindo una preciosa gabardina gris, non terá maís de
tres anos, e na dereita un home novo con camisa branca e garabata de cor crema,
flequillo para o lado dereito, ollos que agochan unha pena. É a única
fotografía que teño deles xuntos.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp9MlC0FUeZr8pBcHYBHQAlCDnumKkyC_KV7dcT-sKagvpEnZfovAn1kvl6IZhJreVCSyOw2CNkEwyBIK3mGkVojJSuuLKA72RuoLkvBzNpw6h7UjU8WeK0yJZJsg3J0SWZLDerWJirM-mo5E4lhtMTj-cCe258eveFBV-ZSBreRe1AhxD5jwFHh9a3Q/s1496/AbCarmenJuanCasanova.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="1496" height="411" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp9MlC0FUeZr8pBcHYBHQAlCDnumKkyC_KV7dcT-sKagvpEnZfovAn1kvl6IZhJreVCSyOw2CNkEwyBIK3mGkVojJSuuLKA72RuoLkvBzNpw6h7UjU8WeK0yJZJsg3J0SWZLDerWJirM-mo5E4lhtMTj-cCe258eveFBV-ZSBreRe1AhxD5jwFHh9a3Q/w640-h411/AbCarmenJuanCasanova.jpeg" width="640" /></a></div><br /><span style="font-family: "David Libre";"><br /></span><p></p>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-59468189313857765712022-11-10T15:20:00.000+01:002022-11-10T15:20:20.896+01:00Mi Juan. Callobre.<p> <span style="font-family: "Bahnschrift SemiCondensed", "sans-serif"; text-align: justify; text-indent: 1cm;">Callobre</span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Como describir o
comportamento humano e social dunha aldea galega nos principios do século XX? <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Si escoito a opinión
da miña avoa, en ocasións atopábase en algo parecido ao Edén, un paraíso, xa
que os veciños poderían ser auténticos anxos, dispostos a colaborar cando hai
unha emerxencia, preparados para a festa ao terminar a xornada laboral,
cancións, chanzas, bailes, alegría que nace desde o amor.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Pero si atendo máis
á súa narración de historias ao redor da aldea, a verdade é que ese
espectacular grupo de homes e mulleres transfórmase, como unha metamorfose,
converténdose en malvados de lenda que enumeran pecados capitais, defectos
congénitos a toda unha estirpe, liñaxe e familia.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Todos realizamos un
papel na vida; o curioso é que hai papeis non moi desexables entre o elenco que
repartiron na vida da miña avoa. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">A sociedade rural na
cal se desenvolvía rexeitábaa principalmente por un motivo, pero tamén a
exaltaba por outros.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Si, foi nai solteira,
non protexeu a súa honra e a da familia, a casa por enriba do individuo.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Pero ademais,
cumpría coas súas faenas, atendía aos seus irmáns maís cativos, realizaba
labores de campo, coidaba dos seus maiores, era boa nai, boa irmá, excelente
filla, pero non puido ser boa esposa, ah!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Si foi boa noiva.<o:p></o:p></span></p>
<span style="font-family: "David Libre"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: ES; mso-fareast-theme-font: minor-fareast;">Segundo
as historias da miña avoa, o lugar de Anido, parroquia de Callobre, Concello de
Miño, era un propio sistema de vida, un cúmulo de especies.</span>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-69057252174523254182022-11-08T22:24:00.005+01:002022-11-08T22:24:48.646+01:00Mi Juan. A Língua.<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "Bahnschrift SemiCondensed","sans-serif"; mso-bidi-font-family: "David Libre";">A Língua.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">A língua galega era
un código empregado por nós. O seu obxetivo, pola miña parte decirlle que eu
tamén era como ela, parte do seu, rama do seu raíz, flor da sua semente.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Afirmaba que era unha
muller sen estudios; cando falaba da sua escasa escolarización, facíano en
termos que mostraban a carraxe por deixar de ir a aprender e ir a traballar as
leiras.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Moito nos temos rido
cando ela mostraba signos da sua fala, que afirmaba, non era boa; a gheada era
moi común e incluso algo do que ambos destacábamos, como un xeito de
diferenciarnos.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Tíñamos palabras que
soamente nós coñecíamos:<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> O parte</i> ,
noticiario na televisión<i style="mso-bidi-font-style: normal;">¸ compangho, </i>a
chegada da fame, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">chivato</i>, o teléfono;
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Tamén tiñamos
expresións: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ir a paséalo cabuxo</i>, era
cando estaba enfadado por algún motivo sen solución, mellor pasear un pouco; <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Vín gamusinos polo monte</i>, esa afirmación
que estaba a contar non era tal, era unha mentira.<o:p></o:p></span></p>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-20111113160271312352022-11-07T22:11:00.000+01:002022-11-07T22:11:21.997+01:00La casa de los insectos<p> <span> </span>En esta cuidada edición de la <a href="https://satoriediciones.com/libros/la-casa-de-los-insectos/" target="_blank">editorial Satori</a> de 215 páginas de oscuro terror psicológico que incluyen siete escalofriantes historias cortas donde se muestran temas humanos como la pasión, la mentira, el miedo, los celos, la arrogancia.</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3OvvEOflA7p11wXQXf-_ALNOfXZmqsFWq9GGxMby9OCnYh1YIRe8NQVYdvs1iG_JihOg9g_v5YllunAyVzu3kDHlg-gm3ev0bgVNv-zwXqCrUHc4dltssx1y6E4bUiLz00h4q1EsgCeN9HGNBJtdtGsA0k8m3yf1JBt2zEzJW046pdgsxQlsmQaMA0Q/s506/1600096542-la-casa-de-los-insectos-cub-4.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="506" data-original-width="350" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3OvvEOflA7p11wXQXf-_ALNOfXZmqsFWq9GGxMby9OCnYh1YIRe8NQVYdvs1iG_JihOg9g_v5YllunAyVzu3kDHlg-gm3ev0bgVNv-zwXqCrUHc4dltssx1y6E4bUiLz00h4q1EsgCeN9HGNBJtdtGsA0k8m3yf1JBt2zEzJW046pdgsxQlsmQaMA0Q/w276-h400/1600096542-la-casa-de-los-insectos-cub-4.jpg" width="276" /></a></div><p> Estos son los elementos principales en torno a los cuales <a href="https://www.tebeosfera.com/autores/umezu_kazuo.html" target="_blank">Kazuo Umezz</a>, mangaka clásico, desarrolla narraciones gráficas llenas de giros irreales y sorprendentes.</p>En la cuidada parte gráfica, el dominio del blanco y negro en forma de sombras, tramas, cuadrados, escenas, proporciona una textura de superficies, telas, cabellos, añadiendo un plus a la escenografía cuidada que suelen tener las obras japonesas.<p></p><p><br /></p><p><span> </span>Las ágiles narraciones se describen con una rápidez que produce asombro y que demuestra el dominio comunicativo de uno de los mejores autores clásicos del terror japonés, y universal ya que podemos ver este tipo de giros en autores clásicos contemporáneos occidentales.</p><p><br /></p><p>Traducción de Marc Bernabé (Daruma Serveis Lingüístics, S.L.)</p><p> </p>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-43418934035507608912022-11-06T21:22:00.001+01:002022-11-06T21:22:54.380+01:00Mi Juan. A caixa<p> </p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "Bahnschrift SemiCondensed","sans-serif"; mso-bidi-font-family: "David Libre";">A Caixa<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">A caixa é de cor
escura, está lacada. Na parte superior aparece o debuxo dunha paisaxe asiática,
moi relaxante, con liñas que deseñan un espazo de tranquilidade con trazos
paralelos e profundas vistas.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Ao abrila móstranse
infinidade de tesouros ante os ollos dun neno inquieto e curioso, estou diante
do cofre de Long John Silver, ese que enterraban en illas remotas. Pero non nos
equivoquemos, as únicas moedas que atopas no cofre son pesetas antigas, ou
escudos portugueses, tamén pesos uruguaios, arxentinos, pero nada, nin un mal
doblón de ouro.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">E que dicir do
cheiro. É curioso como ese cheiro a misterio e prohibición uniuse ao da cativa
pastilla de xabrón de Heno de Pravia que habitaba no interior da caixa e
dominaba toda a habitación ao abrir a tapa.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Ademais, follas
amarelas, cheas de recordos e esperanzas, de alegrías e palabras mal escritas,
pero plenas de contido emotivo.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Na infancia, un velo
cubre os nosos ollos, un día ese velo erguése, rompése de súpeto, un golpe
atravesa os nosos sentidos e remata por ocupar un sitio na nosa vida. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 1.0cm; text-justify: inter-ideograph;"><span style="font-family: "David Libre";">Unha nova visión;
como nas ilusións ópticas. Esto é, un engano ó noso sistema visual que o
cerebro crea a partir dunha información parcial. Igual que na infancia.<o:p></o:p></span></p>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-5342259217274687182022-11-06T18:54:00.003+01:002022-11-06T18:54:33.353+01:00Rhapsody in blue de Andrea Serio<p> Estes tempos agridulces que estou a vivir teñen como característica importante a causalidade nas accións.</p><p>Un debate importante estivose a realizar de xeito público pola reunión que mantiveron distintos profesionais <a href="https://sectorialcomic.com/" target="_blank">da banda deseñada española</a> con representantes do partido político de extrema dereita VOX, foi polo mes de xuño deste ano que vai rematando.</p><p>A miña total repulsa a esta decisión que como lector non comparto. Entendo os motivos administrativos-legales-laborales que podan ter este colectivo de traballadores da banda deseñada, pero sentarse cun partido político que atopa na agresión verbal o xeito de relacionarse coa sociedade, e incluso con compañeiros de profesión non é, na miña opinión, unha boa decisión xa que considero pouco axeitado dar validez a semente de odío que constantemente espallan polos medios de comunicación, mitíns, redes sociais, etc...</p><p>Ó mesmo tempo que fago esta reflexión estou a ler unha obra que mostra dun xeito directo, empático, con emoción e sensibilidade a destrucción dun camiño vital que tres rapaces están a transitar mirando un horizonte de esperanza esnaquizado polo odio e a carraxe contra o distinto.</p><p><br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBbv8M35KLWM4iCl9r0VsXwiUkqiQA7SbKwua-EkG5POgq__hGs2zHubQfXCr40fJ6UqAZ-I2Xw4tdbLYOwJkNOZCfIDnBMXe_2qpx28UXcFHMDcNc2scVccPZpyAP74p_wL5N8FdIx5-C_GAR6k4KfPl-FZ2QFzudtMoePyCxv0CRnh7mS7XbfdLwDw/s600/Rhapsodyinblue.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="430" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBbv8M35KLWM4iCl9r0VsXwiUkqiQA7SbKwua-EkG5POgq__hGs2zHubQfXCr40fJ6UqAZ-I2Xw4tdbLYOwJkNOZCfIDnBMXe_2qpx28UXcFHMDcNc2scVccPZpyAP74p_wL5N8FdIx5-C_GAR6k4KfPl-FZ2QFzudtMoePyCxv0CRnh7mS7XbfdLwDw/w286-h400/Rhapsodyinblue.jpg" width="286" /></a></div><a href="https://www.rocalibros.com/sapristi/catalogo/Andrea+Serio/Rhapsody+in+blue" target="_blank">Rhapsody in blue</a> é unha novela gráfica dun poder evocador inmenso. En cada cadriño atopamos unha descripción emocional que nos transporta a espazos comuns da melancolía.<p></p><p><br /></p><p>Unha viaxe interior que mostra o transfondo das importantes decisións dun rapaz que ve como a sua condición persoal é motivo de odio de aqueles que se consideran os seus compatriotras. Esta viaxe combinase cun desplazamento espacial que será o que o impulse a loitar contra o fascismo.</p><p>A perda de valores humans que nos falan de respeto e aceptación é unha constante en tempos de crise económica, tal como aconteceu na primeira metade do anterior século e podemos apreciar no inicio de este novo milenio.</p><p>En cada paxina das 127 que ten esta banda deseñada a color que edita Sapistri dun xeito agarimoso e notable atopamos unha petición de afirmación dos teus valores; non podemos mirar para outro lado, temos que adoptar unha decisión fronte as imposicións.</p><p><br /></p><p><a href="https://andreaserio.ecwid.com/" target="_blank">Andrea Serio</a> é un autor italiano cunha enorme capacidade de impactar visualmente, algunhas das imaxes que podemos disfrutar nesta primeira obra publicada no noso país é altamente adictiva.</p><p>Coidado podes afacerte as bandas deseñadas!!</p><p><br /></p>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7812621964099108706.post-59113312984085951702022-11-06T13:12:00.002+01:002022-11-06T13:12:56.701+01:00Blade Runner 2029 #curtas2022<p> Entre los eventos convocados por Curtas Festival de lo imaginario, en Vilagarcía, este año cumplía 50 ediciones, se realizan encuentros con autores de comics, actores, directores, editores, etc..</p><p>Y desde hace más de 10 añitos acudo durante alguna de las jornadas con la intención de seguir conociendo nuevas obras, ver exposiciones, buscando belleza en la creación.</p><p>Este año dos autores me llamaban poderosamente la atención, Dave McKean y Javier Olivares, dos creadores muy diferentes pero de un nivel incuestionable.</p><p>Acudí con expectativas altas, y se cumplieron totalmente en el caso de Dave McKean, no así con Javier Olivares ya que tuvieron que cancelar su encuentro y lo sustituyeron por un dibujante desconocido para mi hasta ese momento, <a href="https://www.tebeosfera.com/autores/guinaldo_andres.html" target="_blank">Andrés Guinaldo</a>.</p><p>Digo hasta ese momento ya que a raíz de la, para mí mejorable entrevista que le realizaron, podéis verla debajo de estas líneas (con traductora de lengua de signos), me surgió la necesidad de buscar una obra y comenzar a conocer cuál es el elemento diferenciador de este artesano del dibujo, ya que como creador no se define en la entrevista.</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="405" src="https://www.youtube.com/embed/2od9UagmGsc" width="485" youtube-src-id="2od9UagmGsc"></iframe></div><p></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7gi5fawhVAu4PUEBeby2blZCVtw04n-eV_kPwb4z9fkxenuPhn0BeoZB5d23Ly-lBgYmREbJ_UMcC-plF1Kut-MzFYMOhsVPxGlD_npwtUIgLDP3_Ljy8ztcaf2VDXveo78VuyP6_xqbDExv6RpD2fMspo_b2_nTVmNGuRRXuE8KX0m2AibO1CYAAjg/s1181/BladeRunner2029%201.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1181" data-original-width="780" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7gi5fawhVAu4PUEBeby2blZCVtw04n-eV_kPwb4z9fkxenuPhn0BeoZB5d23Ly-lBgYmREbJ_UMcC-plF1Kut-MzFYMOhsVPxGlD_npwtUIgLDP3_Ljy8ztcaf2VDXveo78VuyP6_xqbDExv6RpD2fMspo_b2_nTVmNGuRRXuE8KX0m2AibO1CYAAjg/s320/BladeRunner2029%201.jpeg" width="211" /></a></div>Adquirí<a href="https://www.normaeditorial.com/ficha/comic-americano/blade-runner/blade-runner-2029/blade-runner-2029-1-reencuentro" target="_blank"> Blade Runner 2029 Reencuentro</a>, primer arco narrativo que aglutina las grapas 1-4 de la edición americana.<p></p><p> Obra editada en julio de 2021, y que sinceramente, desconocía su existencia, siendo, como soy un seguidor de esta franquicia de ciencia ficción. </p><p>Además de las narración se incluyen en el tomo una interesante cantidad de extras, portadas alternativas, bocetos del autor, escaleta del guion, biografía de los autores.<br /></p><p>Vemos una portada atrayente que muestra el personaje principal y un elemento clave en esta historia, una ciudad oscura y llena de misterio realizada por el dibujante murciano <a href="https://www.tebeosfera.com/autores/dagnino_guerra_fernando.html" target="_blank">Fernando Dagnino</a>.</p><p><br /></p><p>Como siempre una edición muy cuidada por Norma editorial que nos acerca nuevamente a un mundo distópico en el que se persigue lo diferente. </p><p>Una perseguidora de <i>pellejudos</i>, con unas normas particulares, se ve envuelta en una trama que la supera y la lleva a espacios físicos y emocionales con los que no contaba.</p><p>Y dudas, dudas morales y existenciales que ponen en tela de juicio mitos creacionales sobre la superioridad de unos sobre otros..</p><p>El trabajo gráfico es muy interesante, a mi entender adecuado para la historia, con dosis de acción bien escogidas, persecuciones, coches voladores, naves, armas, todo lo que le pides a una historia de ciencia ficción actual. Hay ciertas viñetas que rinden homenajes a escenas clásicas de la película original de Ridley Scott.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF6-_GzyF863p1RJIE8SSkSpcfC3xwy7EbmJA6il1ks7YlA8V8UInWFCR0qrq9aoRk4Sa49dDbsEdFQvi--VnoF2Dexe3HwJzYBoAwLCuFUnv6oYxJsM3F1zm1YV8U0fqhY7QHHMMYCBf74L2lNKyLvuAl0spTDhrcvYxzIvGZc2sQ0MkMxpT0_JfLHQ/s1280/BladeRunnerDedicatoria.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="960" height="278" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjF6-_GzyF863p1RJIE8SSkSpcfC3xwy7EbmJA6il1ks7YlA8V8UInWFCR0qrq9aoRk4Sa49dDbsEdFQvi--VnoF2Dexe3HwJzYBoAwLCuFUnv6oYxJsM3F1zm1YV8U0fqhY7QHHMMYCBf74L2lNKyLvuAl0spTDhrcvYxzIvGZc2sQ0MkMxpT0_JfLHQ/w208-h278/BladeRunnerDedicatoria.jpg" width="208" /></a></div><p></p><p>El color de Marco Lesto es interesante y acompaña el grafico realista de Andrés Guinaldo.</p><p>Es el primer tomo de tres que cuenta la serie americana. Iremos por el segundo y posiblemente por el tercero si la economía doméstica lo permite...</p><p><br /></p><p>Os adjunto la currada blade runner que Andrés Guinaldo me dedicó en la sesión de firmas.</p><p><br /></p>jbonomehttp://www.blogger.com/profile/02404693617663953167noreply@blogger.com0