Mi Juan. As cartas

 

As Cartas

Pero, si, na súa vida, había un gran pero. 

- O meu Juan!, era como o chamaba sempre que falaba del.

Nalgunha ocasión pregunteille porque non tivo relacións con outros homes. A súa resposta era tallante, ninguén se parecía ó seu Juan.

Nunha etapa temperá da miña vida afeccioneime a coleccionar selos; un amigo do meu pai, regaloume parte da súa e iso aumentou a miña obsesión, claro; para min era fascinante, compartía momentos agradables co meu pai, a miña nai, e coa avoa.

Ela, un día, extraeu a caixa lacada do caixón primeiro da cómoda de cerdeira. Outro lugar secreto cun gran tesouro. Así o vía eu.

E seleccionou un grupo de cartas, cunha tesoira recorto, con delicado coidado, selos onde se mostraba un novísimo ditador de perfil dereito, como non!

-Esas cartas?, apareceu a curiosidade infantil.

A súa tenra resposta aínda me conmove.

-Son os recordos do teu avó Juan. Ademais veu unha recomendación.

-Non quero que xogues con elas, si estráganse sentiríame moi mal.

Os únicos recordos da súa parella, non hai outro obxecto na súa vida que non sexan esas cartas ou a foto que lle regalou, nada máis.

Eu aceptaba as recomendacións da miña avoa.

Encima do aparador gardaba máis cartas e postais. Estás eran da familia que emigrou a Montevideo. En cada nadal, aniversario, festas sinaladas, redactaba unhas sentidas cartas. Pódoa ver, sentada no sofá, agarrando o boligráfo coa súa man con tal forza que os seus dedos estaban brancos, a cabeza agachada sobre o branco folio.

Escribía cunha caligrafía moi coidada e cunhas liñas moi rectas xa que apoiaba a folla nunha cartolina que tiña marcadas as liñas negras.

Nalgunha ocasión, facíame algunha pregunta sobre gramática, poucas, o certo é que a súa escasa escolarización foi moi aproveitada para ela.

Non lembro moi ben como foi o meu primeiro contacto coas cartas do avó, supoño que aínda non sabía ler.

Agora si. E dispóñome a escarbar na terra onde se aferran as miñas raíces.

Teño medo.