Mi Juan. A Visita

 

A Visita

Outro momento gravado, e nunca esquecido, as historias narradas á calor dunha lareira; relatos dun pasado agridoce. Rituais con misterio, e tamén con final feliz, tipo Holywood; contos con imaxes próximas, nomes xa esquecidos menos na enorme memoria da avoa Carmen.

Ou relato dunha noite lóbrega, sen luar, a copa das árbores debuxa pantasmas na miña mente cando a miña avoa describe a historia do seu irmán maior, Francisco, e a aparición que este sufríu da Visita, A Santa Compaña.

Un rumoreo é a súa doce voz ao describir a húmida corredoira, o serpenteante camiño enmbarrado que desde Callobre, subindo sen cesar conduce a Velouzás, onde unha muller con tres fillos espera a chegada do home da familia. Fíxose de noite no monte, hai moito que traballar e a choiva da tarde atrasou o avanzado no día anterior.

Os xornaleiros  quedaron atrás, en Pousadoira; bon, a luz do candil é unha boa compañeira, aínda que ás veces oculta máis do que mostra a uns ollos medorentos.

Aínda que, aquilo que os seus ollos intúen é o que os seus oídos interpretan, sons procedentes do Lambre, caudaloso, das danzantes ramas, cancións que as serias curuxas ululan á súa noiva a lúa, hoxe oculta, caprichosa, entre as parcas nubes.

Achado nin vivalma polo empregado camino, de entre todos os sons cantareiros, un comeza a destacar, é coñecido, soa como a pisadas, persoas que ao mover os seus pés encima das follas mortas, desprázase pola corredoira. Están lonxe; si, alí vese algo. O ruído aumenta o seu volume, achéganse. Pero son moitas pisadas e só traen unha luz, diante do grupo e non veñen falando. Un forte cheiro a cera chega dende onde se moven. E hai un enorme frío que comenza a poseer ó monte.

Absolutamente perplexo, eu continuaba bebendo dás lóbregas palabras vertidas por Carmen, de xeito que o suave pelo do frío cocote sofre o paso dunha corrente eléctrica que o transforma en duro ferro.

Na memoria de Francisco, vellas historias escoitadas cunha cunca de café preto, entre ollos abertos e bocas pechadas, risas tamén e burlas daqueles que incrédulos non aceptan ter medo do descoñecido.

O medo provoca respostas en nós que nunca son esperadas. De forma fulgurante, ocultouse entre o corazón dun seco castiñeiro por onde o seu pánico lle permitiu ver ás carapuchas das almas en pena deambular por este mundo na procura do seu obxectivo.

O enorme cirio portábao un coñecido, aquel que máis se burlaba na taberna, era o guía da Santa Compaña! da Visita!.

Non soubo como chegou a casa, xa todos durmían e non viron na súa cara o reflexo do medo que pasara.

Na mañá seguinte, espertou co son duro e afiado da campá, avisaba triste dunha morte durante a noite.

A Visita realizou o seu traballo, foi buscar aos moribundos.

Cómo podía eu durmir despois deste relato?

Fácil, na cama da miña avoa, coa miña man pequena entre o seu curto e canoso pelo. Á calor do amor o medo se evapora.