Mi Juan. Vacacións

 

Vacacións

A herba amence branca en Callobre, gústame, parece neve, pero é escarcha. A xanela tamén está xeada, paso a miña man polo cristal e realizo un círculo entre o bafo, e logo outro, unha liña que os une; temos as lentes para ver unha realidade que me fai feliz, a miña aldea, a miña liberdade.

Os meus pés descalzos acariñan a fría madeira dotándoa dunha calor que lle proporciona vida e estremécese renxendo de pracer, saudándome.

A gastada bata de guata espérame aos pés da cama.

O tenro abrigo convídame a buscar calor entre as doces sabas e novamente me sumergo tapando o meu corpo completamente.

Algo afastado achégame desde a miña primavera recentemente descuberta.

Parecen ruídos. De metal contra louza. Ademais un soniquete rítmico. É a radio acesa. A miña avoa está na cociña preparando un delicioso almorzo: leite, pan, cascarilla, azucre; veña abaixo!

Todo un día de aventura espérame tras a porta desgastada polo sol.

Claroscuros da miña memoria. Días de paz e alegría. Conversacións sobre a realidade que me rodea. 

Inicio da miña personalidade. Decido que, como, cuando, sen ter que xustificar a ninguén. Toda esta mezcolanza, é o batido da miña adolescencia, ao coidado dunha muller que respectaba a miña forma de pisar pola herba fresca. Liberdade!

Así aprendín a ser persoa.

Despois da semana os dous xuntos veñen os días festivos. Curtas tardes de primavera coa compañía dalgún libro, que amablemente gozabamos os paxaros, moscas, a escasa sombra da maceira, Roi – o meu can- i eu.

A fin de semana compartía a miña conclusión da lectura cun lume na lareira e a opinión do meu pai. Agora sei que iso é un enorme pracer!.

As súas recomendacións axúdanme a ser unha persoa.

Escampan as bágoas do ceo. Momento de pasear i escoitar os sons de Anido. 

Cativas ordes que cumplir: ir buscar ó pan, recoller, axudar, vai por ovos, leite á de Adolfo, mantén o lume. Cosas cativas.

Tardes longas escoitando música de orixen anglosaxón no meu walkman Sony. Preciado tesouro que aínda conservo. Volta a choiva. Mellor ir á casa pequena e manter o lume na lareira.

De forma fulgurante, chega a  fin de semana; unha parte doce acompaña todo o tempo. Presente, activa e cariñosa; obediente ante ela, aínda hoxe sono, na súa presenza aprendo a ver os afectos. É a miña nai, Concha, a máis protectora e agarimosa.