A crueldade de abril

Non foron maís de duas horas o tempo que poiden disfrutar coa lectura dunha novela emocionalmente tensa. 
Como se fose un bó filme negro. 
Xa tiña gañas de que voltara a acontecer. Esa sensación de que o que estás a ver nas tuas neuronas ao xuntar as palabras ten unha secuencia moi clara e unha vez rematada a galería subterránea da ausencia de moral, vemos a luz da consciencia. 
Fumos e somos.
A forza pode esnaquizar a beleza. 

Considerar estas 130 páxinas como una narración negra, pareceme escaso adxetivo. A cuestión das clasificacións.


Estamos ante un argumento claro. 

A morte dunha parella de moradores da rua provoca unha necesidade de coñecer os motivos e os causantes da mesa. Tranquilos, non hai parella de policías. Unha das persoas falecidas é unha muller chea de inxenio. Poeta. Ten un irmán que vai a receber unha nova trascendental. Esa morte ten un testigo e quere falar con él. Esa rapaza tinha moito que compartir, e a dor da perda produce enerxía.
A conversa trae o nacemento de sentimentos de rabia. Que conducen a descubrir todo un mapa de emocións, que pode ser, xerme dun estado de ánimo que fai crer que se pode conseguir ou realizar algo que o protagonista desexa.
Non é así, a conclusión da historia é violenta, podería ser real, xa que non aparece maís que a esencia do que fumos e somos.
A descripción dos feitos ten tres partes moi indicativas do que vamos a atopar: O Amor, A Vinganza e no terceiro punto O Ódio.
O poderoso estilo narrativo de Ameixeiras é clave nesta áxil lectura. Os adxetivos empregados son os necesarios. Non sobra nada. A descripción sinxela de espacios nutre dunha dinámica de acción física e funcional trepidante. Acontecen diálogos e feitos cunha funcionalidade dirixida cara o obxetivo principal. Disección.

Editada por Xerais, atopámonos ante  unha obra esencial para a acción de abrir e mostrar a esencia das emocións humanas. É imprescindible unha narración de estas características para coñecer o camiño que estamos a transitar os galegos do século XXI.

Diego Ameixeiras é un dos autores maís curiosos nas letras libres galegas. 

A sua obra podería ser o xermé dun movemento literario que busca recuperar folgos. Azos ten dabondo.
Moi recomendable, quén non ten un par de horas libres?

Comentarios

Además