A crueldade de abril
Non foron maís de duas horas o tempo que poiden disfrutar coa lectura dunha novela emocionalmente tensa.
Como se fose un bó filme negro.
Xa tiña gañas de que voltara a acontecer. Esa sensación de que o que estás a ver nas tuas neuronas ao xuntar as palabras ten unha secuencia moi clara e unha vez rematada a galería subterránea da ausencia de moral, vemos a luz da consciencia.
Fumos e somos.
A forza pode esnaquizar a beleza.
Considerar estas 130 páxinas como una narración negra, pareceme escaso adxetivo. A cuestión das clasificacións.
Estamos ante un argumento claro.
A morte dunha parella de moradores da rua provoca unha necesidade de coñecer os motivos e os causantes da mesa. Tranquilos, non hai parella de policías. Unha das persoas falecidas é unha muller chea de inxenio. Poeta. Ten un irmán que vai a receber unha nova trascendental. Esa morte ten un testigo e quere falar con él. Esa rapaza tinha moito que compartir, e a dor da perda produce enerxía.
A conversa trae o nacemento de sentimentos de rabia. Que conducen a descubrir todo un mapa de emocións, que pode ser, xerme dun estado de ánimo que fai crer que se pode conseguir ou realizar algo que o protagonista desexa.
Non é así, a conclusión da historia é violenta, podería ser real, xa que non aparece maís que a esencia do que fumos e somos.
A descripción dos feitos ten tres partes moi indicativas do que vamos a atopar: O Amor, A Vinganza e no terceiro punto O Ódio.
O poderoso estilo narrativo de Ameixeiras é clave nesta áxil lectura. Os adxetivos empregados son os necesarios. Non sobra nada. A descripción sinxela de espacios nutre dunha dinámica de acción física e funcional trepidante. Acontecen diálogos e feitos cunha funcionalidade dirixida cara o obxetivo principal. Disección.
Editada por Xerais, atopámonos ante unha obra esencial para a acción de abrir e mostrar a esencia das emocións humanas. É imprescindible unha narración de estas características para coñecer o camiño que estamos a transitar os galegos do século XXI.
Diego Ameixeiras é un dos autores maís curiosos nas letras libres galegas.
A sua obra podería ser o xermé dun movemento literario que busca recuperar folgos. Azos ten dabondo.
Moi recomendable, quén non ten un par de horas libres?
Como se fose un bó filme negro.
Xa tiña gañas de que voltara a acontecer. Esa sensación de que o que estás a ver nas tuas neuronas ao xuntar as palabras ten unha secuencia moi clara e unha vez rematada a galería subterránea da ausencia de moral, vemos a luz da consciencia.
Fumos e somos.
A forza pode esnaquizar a beleza.
Considerar estas 130 páxinas como una narración negra, pareceme escaso adxetivo. A cuestión das clasificacións.
Estamos ante un argumento claro.
A morte dunha parella de moradores da rua provoca unha necesidade de coñecer os motivos e os causantes da mesa. Tranquilos, non hai parella de policías. Unha das persoas falecidas é unha muller chea de inxenio. Poeta. Ten un irmán que vai a receber unha nova trascendental. Esa morte ten un testigo e quere falar con él. Esa rapaza tinha moito que compartir, e a dor da perda produce enerxía.
A conversa trae o nacemento de sentimentos de rabia. Que conducen a descubrir todo un mapa de emocións, que pode ser, xerme dun estado de ánimo que fai crer que se pode conseguir ou realizar algo que o protagonista desexa.
Non é así, a conclusión da historia é violenta, podería ser real, xa que non aparece maís que a esencia do que fumos e somos.
A descripción dos feitos ten tres partes moi indicativas do que vamos a atopar: O Amor, A Vinganza e no terceiro punto O Ódio.O poderoso estilo narrativo de Ameixeiras é clave nesta áxil lectura. Os adxetivos empregados son os necesarios. Non sobra nada. A descripción sinxela de espacios nutre dunha dinámica de acción física e funcional trepidante. Acontecen diálogos e feitos cunha funcionalidade dirixida cara o obxetivo principal. Disección.
Editada por Xerais, atopámonos ante unha obra esencial para a acción de abrir e mostrar a esencia das emocións humanas. É imprescindible unha narración de estas características para coñecer o camiño que estamos a transitar os galegos do século XXI.
Diego Ameixeiras é un dos autores maís curiosos nas letras libres galegas.
A sua obra podería ser o xermé dun movemento literario que busca recuperar folgos. Azos ten dabondo.
Moi recomendable, quén non ten un par de horas libres?
Comentarios