Mi Juan. Callobre.
Callobre
Como describir o
comportamento humano e social dunha aldea galega nos principios do século XX?
Si escoito a opinión
da miña avoa, en ocasións atopábase en algo parecido ao Edén, un paraíso, xa
que os veciños poderían ser auténticos anxos, dispostos a colaborar cando hai
unha emerxencia, preparados para a festa ao terminar a xornada laboral,
cancións, chanzas, bailes, alegría que nace desde o amor.
Pero si atendo máis
á súa narración de historias ao redor da aldea, a verdade é que ese
espectacular grupo de homes e mulleres transfórmase, como unha metamorfose,
converténdose en malvados de lenda que enumeran pecados capitais, defectos
congénitos a toda unha estirpe, liñaxe e familia.
Todos realizamos un
papel na vida; o curioso é que hai papeis non moi desexables entre o elenco que
repartiron na vida da miña avoa.
A sociedade rural na
cal se desenvolvía rexeitábaa principalmente por un motivo, pero tamén a
exaltaba por outros.
Si, foi nai solteira,
non protexeu a súa honra e a da familia, a casa por enriba do individuo.
Pero ademais,
cumpría coas súas faenas, atendía aos seus irmáns maís cativos, realizaba
labores de campo, coidaba dos seus maiores, era boa nai, boa irmá, excelente
filla, pero non puido ser boa esposa, ah!
Si foi boa noiva.
Comentarios