Mi Juan. Outro Juan.
Outro Juan.
As xeadas sabas
tápanme ata o nariz, teño soño, o reloxo fixo que o día transcorrese amodo, con
moitas aventuras por descubrir; a suave voz da miña avoa transforman ese frío e
cansazo en tenue calor e adormecemento.
Agora unha historia
do meu bisavó ocupa o noso tempo xuntos.
Desta forma cúmprese un dos seus ideais
vitais: que non se esqueza a figura do seu pai Juan Bonome Prieto. Outro Juan.
Natural de Cambás.
Parroquiá que está situada no nordeste do concello de Aranga e no sur
do arciprestado de Pruzos.
Limita ó norte coa
parroquia do Val de Xestoso, do concello de Monfero, ó noroeste coa
de Verís, Irixoa, ó suroeste e sur coa de Aranga e ó leste e
nordeste coas dos Vilares, O
Buriz e Labrada do concello de Guitiriz, provincia
de Lugo.
Lugar de lobos, neve
e montaña.
Agora está ao meu
lado. Si levanto a miña cabeza podo ver unha fotografía súa na parede do meu
salón. Atópase de pé, vestido cun traxe escuro, apoiando a súa man dereita
nunha cadeira ornamentada. Ás súas costas un decorado con flores tropicais. A
súa postura é elegante, cruza a súa perna dereita sobre a esquerda. A expresión
do seu rostro é de alegría, satisfacción. A perilla e o mostacho non ocultan o
seu aguerrido sorriso.
Nesta fotografía hai un obxecto que reclama a
miña atención e curiosidade. Situado no peito, á altura do esternón, colga un
reloxo do peto do chaleco. Un reloxo de peto, sen corda, ou cordón, por que o
pon aí, á vista de todo o mundo?
Pero, voltemos ó
pasado.
A calor xa tomou
posesión do meu corpo e o relato que a miña avoa trae arrefría a miña alma.
Era inverno. Juan
Bonome Prieto baixou desde Cambás ata Callobre, uns 18 kms, aproximadamente, O
camiño era agradable, aínda que os campos atópanse ermos. O aire do norte
augura frío. Con todo no corazón de Juan reinaba o verán. Desde facía uns meses
estaba moceando con Juana Pena Dá Pena. A filla menor dunha Casa Grande.
Como manda o costume permanecierón de
conversación na porta de dobre folla, a de abaixo cerrada, á vista de todos.
Sen darse un bico despedíronse, só un leve rozamento dos seus recias mans.
- Vete é tarde, vai caer a noite ate se facer
fecha e trae neve!, a súplica de Juana era unha mostra de valentía para Juan.
O sol da tarde xa
adormentaba cando comezou a súa volta a casa. Antes da metade do camiño as
nubes eliminaron a súa fría carga, primeiro lentamente, acariñando dulcemente a
terra, as árbores, os empinados tellados, máis tarde as caricias non deixaban
ver o camiño nin a un palmo, de lonxe, unha intuición, aínda falta moito para
chegar a un fogar quente, a intuición vaise achegando, é unha luz tenue a
través dunha xanela; cando se achega, de súpeto, desaparece, vaise, e as
caricias agora son unha cortina bastante tupida que amenaza con mollar i
dificultar o avance cara o fogar.
O frio comeza a
entumecer as mans, os pés non obedecen, non hai ruídos ao seu ao redor, só o
renxido rítmico das suas zocas sobre a neve xeada; Non era medo o que comezaba,
senón temor a non chegar a sitio cuberto.
Un cheiro a leña e
calor procedente dunha afastada lareira atraeulle.
Unha casa! Non eran
horas de molestar, a palleira sería suficiente.
Dentro, uns sacos de
patacas baleiros, encima do sufrido e gastado carro transfórmase nunha
improvisada cama, quente e confortable onde esperar ata a alba;
En casa, a familia
non se preocuparía por el, outras veces, tamén con mal tempo, pasou a noite na
compañía de Juana.
Acomódase no carro e
de maneira lenta os seus ollos vanse afacendo á escuridade.
Un son sen
identificar atrae a súa cansa atención; parecen pisadas sen zocos; qué pode ser?,
un animal pequeno, un can, entre a cortina gris de neve vese unha sombra que se
achega á palleira, ten pelo gris ou negro, a respiración fatigada, introdúcese
na palleira.
Agora veo ben, é un
lobo gris, un lobo grande que, do mesmo xeito que el, busca refuxio. Faíse un
ovillo e deitasé debaixo do carro.
O meu bisavó non
sente nin a súa respiración, non hai pensamentos, só hai medo.
Bo, somos dous animais
a cuberto da tormenta, e si o lobo está durmido, mellor seguir o seu exemplo,
atinou meu bisavó. Así foi.
O galo aínda
quentaba as súas plumas no galiñeiro; a casa durmía, non se escoitaba ningún
ruído; a luz viña desde o leste, pero aínda a calor atrasaríase algunha hora
máis. O seu cerebro espertou á realidade; e o compañeiro nocturno? novamente o
temor bloquea as articulacións, pero non o seu corazón e dun salto agarrou un
pau situado preto do carro, e virando o seu corpo situouse fronte ao carro para
enfrontarse ao animal salvaxe, compañeiro de cama dura.
Alí debaixo non
había ninguén. Soñouno? Non, a palla aínda mantiña calor e estaba afundida de
forma que parecía un niño. Durmira acompañado.
Era hora de partir,
xa sen tormenta de neve, a bo paso, chegaría ao almorzo.
Unha hora despois,
preto de Cambás, nun outeiro atopouse cunha visita, desde unha roca, miráballe
fixamente, o seu pelo escuro e gris danzaba ao suave ritmo do vento, en canto
cruzáronse a mirada, o animal deu a volta e desapareceu.
O soño non pode
vencer ao desexo de coñecer máis acerca do meu bisavó, pero será outro día.
Comentarios