Mi Juan.

 

Hai nomes que ó escoitalos prenden rápidamente unha historia.

Cando falaba del, empregaba ese adverbio de posesión, o meu Juan. Era seu. Cando chegou o momento de irse, nunca abandonarnos, nun fío de voz, dixo:

-     Voume cos meus Juanes.

Co seu Juan fillo, e o seu Juan home, porque xa o dixen, O meu Juan era o seu home, nunca houbo outro.

Cando a miña irmá, Conchi, ou eu mesmo enchíanos a curiosidade e preguntabamos polo noso avó falecido, as descricións eran as dun bo home.

A nosa inocencia abría feridas mal cicatrizadas, si a tristeza invadíaa, non o sei, polo menos a súa cara non o mostraba.

E pregúntome, por qué agora quero saber máis do meu avó paterno?; en verdade aínda non teño unha resposta, non son capaz de nomear a emoción que atravesa o meu corpo cando penso na miña avoa Carmen e o meu avó Juan.

Estas liñas quizás axuden a entenderme.

- Que necesidade satisfago si atopo a súa tumba? cérrase algún círculo vital?

Creo que o crebacabezas toma forma ao escribir estas torcidas liñas, o meu pasado toma unha forma, os rotos recordos teñen sentido ao estar xuntos, adquiren unha forma que o meu ordenado cerebro asimila e engole.

Xa sei, e si escribo para soster a memoria, para non esquecer vaia. A letra permanece máis que a sonora palabra, aínda que esta sexa máis bela e contundente.

Verán, a historia da miña avoa non é máis rechamante, nin máis dolorosa que a de millóns de mulleres e homes  que sufriron por mor dun conflito fratricida; non estremecerá os seus corazóns, é simplemente parte da vida dunha pola da miña familia.

Doutra banda, enlaza, claro, coa vida do meu pai; non é unha continuación, é outra.

A diario podo contemplar dende o meu sofá, vellas fotografías colgadas na parede rodeadas de marcos brillantes mostrando esceas destacadas, que como nunha banda deseñada agochan milleiros de historias.